Strona główna / STORCZYKI / Prezentacje /            
 

Bifrenaria harrisoniae   (Hooker) Rchb.f. 1855

Synonimy: Dendrobium harrisoniae Hooker 1825, Colax harrisoniae Lindley 1826, Maxillaria harrisoniae Lindl. 1826, Lycaste harrisoniae (Hooker) B.S. Wms., Maxillaria spathacea Lindley 1832, Colax grandiflorus Raf. 1836, Lycaste harrisoniae D.Don ex Louden 1840, Stanhopea harrisoniae G.Don 1846, Maxillaria harrisoniae var. grandiflora Paxton 1850, Maxillaria harrisoniae var. angustior Lindl. 1853, Maxillaria pubigera Kl. 1855, Maxillaria barringtoiae Hort 1858, Bifrenaria harrisoniae var. pubigera Rchb.f 1879, Bifrenaria harrisoniae var. buchananiana Rchb.f 1879, Lycaste harrisoniae var. eburnea S.Moore 1884, Maxillaria harrisoniae var. eburnea S.Moore 1884, Lycaste citrina B.S.Wms. 1885, Lycaste harrisoniae var. citrina Watson 1890, Bifrenaria harrisoniae var. citrina (B.S.Williams) Stein 1892, Bifrenaria harrisoniae var. eburnea (S.Moore) Stein 1892, Bifrenaria harrisoniae var. purpurascens Veitch 1893, Stenocoryne harrisoniae (Hkr.) Kraenzl. 1896, Bifrenaria harrisoniae var. angustior (Lindl.) Cogn. 1902, Bifrenaria harrisoniae var. grandiflora (Paxton) Cogn. 1902, Bifrenaria harrisoniae var. grandiflora (Paxton) Cogn. 1902, Bifrenaria harrisoniae var. minor Hoehne 1950, Bifrenaria harrisoniae var. flavopurpurea Hoehne 1950, Bifrenaria tyrianthina var. albescens Hoehne 1950. 

'
Jest to gatunek pochodzący z południowej Brazylii (okolice Rio De Janeiro). Został opisany w 1825 roku jako Dendrobium harrisoniae na cześć pani Harrison, będącej kolekcjonerką storczyków oraz krewną odkrywcy - Williama Harrisona. W 1885 roku Reichenbach przeniósł ten gatunek do rodzaju Bifrenaria.
W naturalnych stanowiskach Bifrenaria harrisoniae występuje zazwyczaj jako litofit. Rośnie na wysokich, skalistych, nadmorskich klifach, zwróconych na wschodnią stronę. W takich miejscach rośliny są wystawione na pełne słońce w godzinach dopołudniowych oraz na silne działanie wiatru. Gatunek ten może również porastać niskie krzewy jako epifit.
Kwitnie wiosną, po okresie suchego i chłodnego zimowego spoczynku. U podstawy starszych, dwuletnich pseudobulw tworzą się wtedy krótkie, pojedyncze kwiatostany posiadające od 1-2 kwiatów. Czasem wyrasta kwiatostan mający trzy pąki.


Równocześnie rosną nowe przyrosty.
.



Początkowo kwiaty są zielono-żółte, później stają się kremowo-białe i osiągają wielkość 6 -7,5cm.


Wyjątkową ozdobę kwiatu stanowi pokryta licznymi włoskami warżka. Ma purpurowo - fioletowy kolor z żółtym środkiem i ciemniejszym użyłkowaniem.
.



Grube, woskowe kwiaty silnie pachną i są długotrwałe. Kwitnienie trwa około trzech tygodni.
Bifrenaria harrisoniae to storczyk średnich rozmiarów. Wysokość całej rośliny, mierzona od podstawy pseudobulwy do końca liścia, dochodzi do 40cm. Liście są sztywne, zielone i lekko błyszczące. Dzięki nim roślina nawet poza okresem kwitnienia ładnie się prezentuje.

Widok ogólny.
.

'
'
W 2011 roku  storczyk zakwitł wyjątkowo obficie wydając 7 kwiatostanów z 15 efektownymi kwiatami.
'
'
obraz10.jpg

'
Warunki uprawy

'
Bifrenaria harrisoniae
to orchidea stosunkowo łatwa w uprawie. U mnie stoi w oranżerii, wysoko przy szybach od wschodniej strony. Aby roślina zdrowo rosła i kwitła, zapewniam dużo światła w godzinach porannych, cień po południu oraz ruch powietrza. Staram się w ten sposób naśladować naturalne warunki. Roślinę trzymam w ceramicznej donicy z warstwą drenażu na dnie. Jako podłoże stosuję mieszaninę grubych i średnich kawałków kory sosnowej, chipsów kokosowych oraz niewielkiej ilości keramzytu.
Uprawiam ją w warunkach szklarni umiarkowanej do ciepłej, gdzie latem temperatury są wysokie - powyżej 26°C w dzień i 15-20°C nocą. Zimą temperatury są niższe: 21/14°C (dzień/noc). Wilgotność powietrza w pomieszczeniu jest wysoka - waha się od 65-90%.
W okresie wzrostu nawożę przy każdym podlewaniu (co tydzień) połową dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, najpierw mocząc korzenie i podłoże, a później przelewam czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki.
Aby wywołać kwitnienie, wynoszę ją na zewnątrz oranżerii na okres dwóch miesięcy - od połowy sierpnia do połowy października. W połowie września przestaję już podlewać, wymuszając okres spoczynku, któremu towarzyszą mocne spadki temperatury nocą. Po przyniesieniu do oranżerii tylko raz na miesiąc daję nieco czystej wody deszczowej. Pod koniec zimy stopniowo wracam do bardziej obfitego podlewania i zaczynam nawozić.


'