Cattleya intermedia   Graham ex Hooker 1828

Synonimy: Cattleya maritima Lindley 1836, Cattleya ovata Lindley 1836, Cattleya amethestina C. Morr. 1848, Cattleya amethystina C. Morren 1848, Cattleya ianthina hort. 1853, Cattleya loddigesii Lindley var. amethystina Lem 1853, Epidendrum intermedium Rchb.f 1861, Cattleya intermedium Rchb.f 1861, Laelia lindleyana G. Nicholson 1885, Laelia lindleyana (Rchb. f.) H.J. Veitch 1887, Cattleya gibeziae Linden & Rodigas 1887, Cattleya amablis Lindley ex Du Buss 1878, Cattleya aquinii Barb. Rodr. 1891, Cattleya intermedia var. punctatissima Sander 1892, Cattleya candida hort., Cattleya intermedia var. amethystina (C.Morren ex Lem.) Fowlie 1977.

'
Naturalnie występuje na obszarze centralnej i południowej Brazylii oraz na terenie Urugwaju i Argentyny. Ten gatunek spotyka się głównie w lasach wzdłuż wybrzeża atlantyckiego, gdzie porasta skały i małe drzewa rosnące przy brzegach oceanu lub wzdłuż strumieni. Są to miejsca, gdzie jest dobre nasłonecznienie i równocześnie wysoka wilgotność powietrza.
W 1824 roku storczyk został "odkryty", a właściwie zakupiony przez Grahama podczas jego pobytu w Brazylii. Wracając do Europy, zabrał katleję do Glasgow, gdzie z powodzeniem ją uprawiał i uzyskiwał kwitnienia. Została opisana jako nowy gatunek w 1828 roku przez Hookera.
Ten gatunek cechuje duża zmienność. Różne odmiany tej dwulistnej Cattleya osiągają wielkość od 10-45cm. Jednakże w większości przypadków można ją określić jako roślinę kompaktową. Pseudobulwy są smukłe, cienkie, okryte kilkoma osłonkami i zwieńczone dwoma, rzadziej trzema (a czasem czterema) szeroko rozkładającymi się na boki, sztywnymi liśćmi. Kwitnie wiosną na młodych, dojrzewających przyrostach. Wówczas, z zielonych pochewek wyłaniających się spomiędzy liści, wyrastają kwiatostany posiadające od jednego do kilku kwiatów o średnicy 8 - 12cm.

Kwiaty mogą mieć grubiej zbudowane płatki (listki) okółka zewnętrznego i delikatniejsze wewnętrzne lub woskową budowę całego okwiatu. W zależności od odmiany ich kształt, faktura i barwa nieco się różnią:

• Cattleya intermedia - forma podstawowa o woskowych, białych lub bladoróżowych płatkach i otaczającej prętosłup warżce z różowym zakończeniem,
• Cattleya intermedia var. alba - o czystobiałych kwiatach, z niewielkim dodatkiem bladożółtego koloru na środku warżki,
• Cattleya intermedia var. aquinii - z ciemnoróżowymi zakończeniami warżki i płatków okółka wewnętrznego,
• Cattleya intermedia var. coerulea - o niebieskawym kolorze kwiatów z kontrastową warżką,
• Cattleya intermedia var. punctatissima - z ciemnoróżowym zakończeniem warżki oraz licznymi ciemnymi plamkami i kropkami, widocznymi na jaśniejszych płatkach obu okółków,
• Cattleya intermedia var. orlata - o bladoróżowych płatkach i ciemniejszej, fioletowo obwiedzionej warżce,
• Cattleya intermedia var. flamea - o dwóch białych lub bladoróżowych płatkach okółka wewnętrznego z ciemniejszymi, fioletowymi smugami i podobnie ubarwionej warżce.

W mojej kolekcji mam dwie katleje tego gatunku:

małą, delikatnie zbudowaną C. intermedia var. flamea, o przyrostach dochodzących do 18cm wysokości i niedużych kwiatach o średnicy 8cm,
 

'
oraz dużą, osiągającą 35cm wysokości C. intermedia var. aquinii.


Cattleya intermedia var. aquinii jest uważana za jedną z bardziej widowiskowych odmian. Jej nazwa upamiętnia postać hodowcy Francisco d'Aquino, który uprawiał i rozmnażał storczyki tego gatunku. Na początku dostał on część nowej, odmiennej rośliny od przyjaciela da Silva Valadares'a. Rozmnożył ją i sprzedał jako nowy gatunek, nadając jej nazwę Cattleya aquinii. Później, w 1900 roku, Rolfe uznał tę orchideę za odmianę Cattleya intermedia i dodał do nazwy gatunku określenie var. aquinii. Budowę kwiatu tego storczyka można określić jako odchylenie w stosunku do podstawowej formy kwiatów C. intermedia. Wąskie płatki zewnętrzne są białe lub bladoróżowe i mają woskową fakturę.


Dwa płatki wewnętrznego okółka są znacznie szersze i mają lekko sfalowane, jakby pomarszczone, brzegi. Są bladoróżowe z fragmentami różowo-liliowego koloru przy końcach. Początkowo pochylają się w kierunku prętosłupa i jakby lekko go otulają, następnie przy końcach wywijają się na zewnątrz.

Warżka jest typowa - jej podstawa otacza prętosłup. Jest białej lub delikatnie różowej barwy, zaś aksamitne, sfalowane i pomarszczone zakończenie ma ten sam kolor, co czubki dwóch pozostałych płatków wewnętrznego okółka.


W zależności od klonu, barwa kwiatów może być również lekko lawendowa. Kwiaty są pachnące i długotrwałe.

Warunki uprawy

Cattleya intermedia jest bardzo prostym gatunkiem do uprawy - łatwo się adaptuje zarówno do ciepłych, jak i chłodniejszych warunków. Wymaga dużo światła słonecznego oraz wysokiej wilgotności i ruchu powietrza. Rośnie w przewiewnej, ceramicznej doniczce. Jako podłoże stosuję mieszaninę grubej kory, keramzytu, węgla drzewnego i liści bukowych. Uprawiam ją w warunkach szklarni umiarkowanej do ciepłej, gdzie latem temperatury są wysokie - powyżej 26°C w dzień i 15-20°C nocą. Zimą temperatury są niższe: 21/14°C (dzień/noc).
W okresie wzrostu nawożę przy każdym podlewaniu połową dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, podlewając najpierw przez zanurzenie, a później przelewając czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki.
W czasie upalnych, letnich miesięcy łatwo o przesuszenie tego storczyka, gdyż w odróżnieniu od innych katlei, pseudobulwy są cienkie i nie magazynują zbyt dużo wody. Dlatego w okresie intensywnego wzrostu podlewam nieco częściej, co 5-7 dni.
Zimą zdecydowanie rzadziej podlewam i nie nawożę, zapewniając okres spoczynku. Po kwitnieniu również pozwalam na lekki odpoczynek, przez okres dwóch tygodni, nie podlewając w tym czasie.