Strona główna 
/ STORCZYKI / Prezentacje /
'
Jest to dość duży epifit o zwisającym pokroju, porastający wyższe partie drzew, głównie pnie i podstawy grubszych konarów. W naturze spotkać go można na terenie Meksyku, Ameryki Środkowej oraz w północnej części Ameryki Południowej. Występuje w gęstych, cienistych i wilgotnych lasach położonych na wysokości od 700 do 1700m n.p.m. światło słoneczne padające na rośliny tego gatunku jest więc rozproszone, a towarzyszy mu stały ruch powietrza. Na obszarze występowania Chysis aurea, od wiosny do jesieni, opady są obfite, natomiast zimą skąpe. Okres suszy może trwać od 3-4 miesięcy, jednak występują wtedy nocne i poranne mgły oraz obfita rosa.
Pseudobulwy są wrzecionowatego kształtu, a ich długość dochodzi do 50cm. Posiadają szereg węzłów z których wyrastają cienkie, jasno-zielone, mocno unerwione i delikatnie pofalowane liście. Ich podstawy otaczają pseudobulwę i po opadnięciu liści pozostają w formie suchych osłonek.
Liście są duże, mogą mieć 30cm długości i ponad 5cm szerokości. Pod koniec sezonu wegetacyjnego, wraz z zimową suszą, storczyk ten zaczyna gubić ulistnienie. Nie zawsze jest to całkowita utrata liści; te bliżej końców dojrzałych przyrostów mogą się utrzymywać nawet przez okres dwóch lat.
Chysis aurea kwitnie najczęściej wiosną lub wczesnym latem. Kwiatostan wyłania się spomiędzy młodych liści, gdy nowe przyrosty mają około 10cm wysokości.
Szybko rośnie wraz nową pseudobulwą i zwiesza się w dół.
Kwiatostan jest duży, mocno zbudowany. Może osiągać 30cm długości i posiadać od 6 do nawet 12 woskowych kwiatów.
Pomarańczowo-żółte kwiaty mają prawie 8cm średnicy i bardzo ładnie pachną. W zależności od rośliny i poziomu światła, płatki mogą być bledsze lub ciemniejsze, z większym lub mniejszym dodatkiem barwy jasno-brązowej.
Kwiaty są długotrwałe; kwitnienie trwa nieco ponad 4 tygodnie.
Widok ogólny.
Chysis aurea najlepiej uprawiać w wiszącej doniczce, tak aby duże, wrzecionowate pseudobulwy mogły swobodnie opadać w dół pod własnym ciężarem. Moja orchidea jest posadzona w średniej wielkości drucianym koszyku, wyłożonym włóknem kokosowym, tak aby nie wypadło drobne podłoże. Jest ono złożone głównie z chipsów kokosowych, kory oraz niewielkiej ilości Sphagnum (mech torfowiec), perlitu i węgla drzewnego.
Ten storczyk wymaga umiarkowanych warunków uprawy. Rośnie w oranżerii, gdzie latem temperatury są wysokie - powyżej 26°C w dzień i 15-20°C nocą. Zimą natomiast temperatura jest niższa i mieści się w zakresie 21/14° C (dzień/noc). Wilgotność powietrza w pomieszczeniu jest wysoka - waha się od 65-90%.
Od wiosny do jesieni często podlewam, nawet dwa razy w tygodniu. W tym okresie również nawożę, stosując przy każdym podlewaniu mniej niż połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce. Aby pozbyć się nagromadzonych soli, raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką.
Zimą ograniczam podlewanie, wymuszając niewielki okres spoczynku, nie dopuszczam jednak do dłużej trwającego przesuszenia. Mocne, długotrwałe przesuszenie nie tylko zatrzymuje wzrost storczyka, a wręcz cofa go w rozwoju. Młode przyrosty pojawiają się wtedy dużo później i są drobniejsze. Dlatego w tym czasie podlewam raz na 1,5 - 2 tygodni i nie nawożę.
Wracam do częstszego podlewania i nawożenia dopiero wiosną, gdy pojawiają się nowe przyrosty.
/ STORCZYKI / Prezentacje /
Chysis aurea Lindley 1837
|
|
Synonimy: Chysis laevis Lindl. 1840, Chysis makoyi Heynh. 1846, Chysis nietana Gojon Sánchez 1930.
'
Jest to dość duży epifit o zwisającym pokroju, porastający wyższe partie drzew, głównie pnie i podstawy grubszych konarów. W naturze spotkać go można na terenie Meksyku, Ameryki Środkowej oraz w północnej części Ameryki Południowej. Występuje w gęstych, cienistych i wilgotnych lasach położonych na wysokości od 700 do 1700m n.p.m. światło słoneczne padające na rośliny tego gatunku jest więc rozproszone, a towarzyszy mu stały ruch powietrza. Na obszarze występowania Chysis aurea, od wiosny do jesieni, opady są obfite, natomiast zimą skąpe. Okres suszy może trwać od 3-4 miesięcy, jednak występują wtedy nocne i poranne mgły oraz obfita rosa.
Pseudobulwy są wrzecionowatego kształtu, a ich długość dochodzi do 50cm. Posiadają szereg węzłów z których wyrastają cienkie, jasno-zielone, mocno unerwione i delikatnie pofalowane liście. Ich podstawy otaczają pseudobulwę i po opadnięciu liści pozostają w formie suchych osłonek.
Liście są duże, mogą mieć 30cm długości i ponad 5cm szerokości. Pod koniec sezonu wegetacyjnego, wraz z zimową suszą, storczyk ten zaczyna gubić ulistnienie. Nie zawsze jest to całkowita utrata liści; te bliżej końców dojrzałych przyrostów mogą się utrzymywać nawet przez okres dwóch lat.
Chysis aurea kwitnie najczęściej wiosną lub wczesnym latem. Kwiatostan wyłania się spomiędzy młodych liści, gdy nowe przyrosty mają około 10cm wysokości.
 |
 |
Szybko rośnie wraz nową pseudobulwą i zwiesza się w dół.
 |
 |
Kwiatostan jest duży, mocno zbudowany. Może osiągać 30cm długości i posiadać od 6 do nawet 12 woskowych kwiatów.
Pomarańczowo-żółte kwiaty mają prawie 8cm średnicy i bardzo ładnie pachną. W zależności od rośliny i poziomu światła, płatki mogą być bledsze lub ciemniejsze, z większym lub mniejszym dodatkiem barwy jasno-brązowej.
Kwiaty są długotrwałe; kwitnienie trwa nieco ponad 4 tygodnie.
Widok ogólny.
'
Warunki uprawy
Chysis aurea najlepiej uprawiać w wiszącej doniczce, tak aby duże, wrzecionowate pseudobulwy mogły swobodnie opadać w dół pod własnym ciężarem. Moja orchidea jest posadzona w średniej wielkości drucianym koszyku, wyłożonym włóknem kokosowym, tak aby nie wypadło drobne podłoże. Jest ono złożone głównie z chipsów kokosowych, kory oraz niewielkiej ilości Sphagnum (mech torfowiec), perlitu i węgla drzewnego.
Ten storczyk wymaga umiarkowanych warunków uprawy. Rośnie w oranżerii, gdzie latem temperatury są wysokie - powyżej 26°C w dzień i 15-20°C nocą. Zimą natomiast temperatura jest niższa i mieści się w zakresie 21/14° C (dzień/noc). Wilgotność powietrza w pomieszczeniu jest wysoka - waha się od 65-90%.
Od wiosny do jesieni często podlewam, nawet dwa razy w tygodniu. W tym okresie również nawożę, stosując przy każdym podlewaniu mniej niż połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce. Aby pozbyć się nagromadzonych soli, raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką.
Zimą ograniczam podlewanie, wymuszając niewielki okres spoczynku, nie dopuszczam jednak do dłużej trwającego przesuszenia. Mocne, długotrwałe przesuszenie nie tylko zatrzymuje wzrost storczyka, a wręcz cofa go w rozwoju. Młode przyrosty pojawiają się wtedy dużo później i są drobniejsze. Dlatego w tym czasie podlewam raz na 1,5 - 2 tygodni i nie nawożę.
Wracam do częstszego podlewania i nawożenia dopiero wiosną, gdy pojawiają się nowe przyrosty.
'
