Strona główna 
/ STORCZYKI / Prezentacje /
Laelia rubescens to gatunek występujący na terenie środkowej Ameryki - od Meksyku poprzez Kostarykę i Nikaraguę, aż do Brazylii. Rośnie w lasach oraz rejonach zadrzewionych, gdzie drzewa tracą liście z związku z sezonową suszą. Najczęściej występuje jako epifit, rzadziej litofit, o sympodialnym typie wzrostu. Porasta odsłonięte dnie drzew, narażone na silną ekspozycję słoneczną oraz wiatr. Ciasno ułożone pseudobulwy są zielone i mają jajowaty, lekko spłaszczony kształt. Na czubku każdej z nich wyrasta pojedynczy, sztywny liść. Od podstawy pseudobulwy do końca liścia, przyrost mierzy około 18cm. Ten gatunek kwitnie najczęściej jesienią lub na początku zimy. Do kwitnienia, jak również prawidłowego rozwoju, wymaga bardzo dużo światła. Może być wystawiony nawet na pełne słońce, wtedy jednak musi być zapewniony silny ruch powietrza, aby powierzchnia liści była chłodna i nie doszło do poparzeń.
Długie pędy kwiatostanowe wyłaniają się u podstawy liści, na czubkach nowych, dojrzałych pseudobulw.
Każda łodyga ma kilka okrytych osłonkami węzłów i zakończona jest kwiatostanem, złożonym z 2-8 niedużych kwiatów.
Kwiaty są pachnące i mają bardzo subtelną barwę. Płatki (listki okwiatu) są bladoliliowe, prawie białe. Tylko na warżce zaznacza się mocniejsza palma fioletowego koloru, z niewielkim dodatkiem rozbielonej żółci.
'
Kwiaty osiągają od 4-6cm średnicy. Są delikatne i nietrwałe. Pojedyncze kwiaty utrzymują się zaledwie 3-5 dni, jednak w kwiatostanach nie rozwijają się równocześnie. Przedłuża to czas kwitnienia do około dwóch, a przy liczniejszych pąkach, do trzech tygodni. Po kwitnieniu roślina wymaga suchego, zimowego spoczynku.
Widok ogólny.
W 2013 roku Laelia rubescens wydała osiem kwiatostanów.
'
Laelia rubescens rośnie w plastikowej doniczce, w bardzo przepuszczalnym podłożu złożonym głównie z dużych kawałków kory. Roślinę uprawiam w oranżerii, od jej południowej strony, tuż pod górną szybą. W lecie ilość padającego światła słonecznego ogranicza jedynie lekka cieniówka. Wilgotność względna waha się od 65-90%. Latem temperatura jest wysoka, powyżej 26°C w dzień i około 15-20°C w nocy. Zimą natomiast temperatury są niższe i mieszczą się w zakresie 21/14°C (dzień/noc).
Od wiosny do jesieni podlewam raz w tygodniu. W tym okresie również nawożę, stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, podlewając najpierw przez zanurzenie, a później przelewając czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki. Po kwitnieniu zapewniam bardziej suchy okres spoczynku. Nie podlewam przez okres miesiąca, a później aż do wiosny czynię to sporadycznie (wtedy gdy pseudobulwy bardzo mocno się pomarszczą). Wznawiam częstsze podlewanie i nawożenie gdy pojawiają się młode przyrosty.
/ STORCZYKI / Prezentacje /
Laelia rubescens Lindl. 1840
|
|
Podrodzaj: Laelia Sekcja: Podolaelia
Synonimy: Amalia acuminata (Lindl.) Heynh. 1846, Amalia peduncularis (Lindl.) Heynh. 1846, Amalia rubescens (Lindl.) Heynh. 1846, Bletia acuminata Rchb.f 1861, Bletia peduncularis (Lindl.) Rchb. f. 1861, Bletia rubescens Rchb.f 1861, Bletia violacea Rchb. f. 1861, Cattleya acuminata Beer 1853, Cattleya pendicularis Beer 1854, Cattleya rubescens Beer 1854, Laelia acuminata Lindley 1841, Laelia inconspicua H.G.Jones 1974, Laelia peduncularis Lindley 1842, Laelia pubescens Lemoine 1852, Laelia rubescens f. peduncularis (Lindl.) Halb. 1993, Laelia violacea Rchb.f 1854.
Laelia rubescens to gatunek występujący na terenie środkowej Ameryki - od Meksyku poprzez Kostarykę i Nikaraguę, aż do Brazylii. Rośnie w lasach oraz rejonach zadrzewionych, gdzie drzewa tracą liście z związku z sezonową suszą. Najczęściej występuje jako epifit, rzadziej litofit, o sympodialnym typie wzrostu. Porasta odsłonięte dnie drzew, narażone na silną ekspozycję słoneczną oraz wiatr. Ciasno ułożone pseudobulwy są zielone i mają jajowaty, lekko spłaszczony kształt. Na czubku każdej z nich wyrasta pojedynczy, sztywny liść. Od podstawy pseudobulwy do końca liścia, przyrost mierzy około 18cm. Ten gatunek kwitnie najczęściej jesienią lub na początku zimy. Do kwitnienia, jak również prawidłowego rozwoju, wymaga bardzo dużo światła. Może być wystawiony nawet na pełne słońce, wtedy jednak musi być zapewniony silny ruch powietrza, aby powierzchnia liści była chłodna i nie doszło do poparzeń.
Długie pędy kwiatostanowe wyłaniają się u podstawy liści, na czubkach nowych, dojrzałych pseudobulw.
 |
 |
 |
 |
Każda łodyga ma kilka okrytych osłonkami węzłów i zakończona jest kwiatostanem, złożonym z 2-8 niedużych kwiatów.
 |
 |
Kwiaty są pachnące i mają bardzo subtelną barwę. Płatki (listki okwiatu) są bladoliliowe, prawie białe. Tylko na warżce zaznacza się mocniejsza palma fioletowego koloru, z niewielkim dodatkiem rozbielonej żółci.
'
 |
 |
Kwiaty osiągają od 4-6cm średnicy. Są delikatne i nietrwałe. Pojedyncze kwiaty utrzymują się zaledwie 3-5 dni, jednak w kwiatostanach nie rozwijają się równocześnie. Przedłuża to czas kwitnienia do około dwóch, a przy liczniejszych pąkach, do trzech tygodni. Po kwitnieniu roślina wymaga suchego, zimowego spoczynku.
Widok ogólny.
'
'
'
Kwitnienie w 2011 roku.
'
Kwitnienie w 2011 roku.
'
 |
W 2013 roku Laelia rubescens wydała osiem kwiatostanów.
'
 |
Warunki uprawy
Laelia rubescens rośnie w plastikowej doniczce, w bardzo przepuszczalnym podłożu złożonym głównie z dużych kawałków kory. Roślinę uprawiam w oranżerii, od jej południowej strony, tuż pod górną szybą. W lecie ilość padającego światła słonecznego ogranicza jedynie lekka cieniówka. Wilgotność względna waha się od 65-90%. Latem temperatura jest wysoka, powyżej 26°C w dzień i około 15-20°C w nocy. Zimą natomiast temperatury są niższe i mieszczą się w zakresie 21/14°C (dzień/noc).
Od wiosny do jesieni podlewam raz w tygodniu. W tym okresie również nawożę, stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, podlewając najpierw przez zanurzenie, a później przelewając czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki. Po kwitnieniu zapewniam bardziej suchy okres spoczynku. Nie podlewam przez okres miesiąca, a później aż do wiosny czynię to sporadycznie (wtedy gdy pseudobulwy bardzo mocno się pomarszczą). Wznawiam częstsze podlewanie i nawożenie gdy pojawiają się młode przyrosty.
'
