Strona główna 
/ STORCZYKI / Prezentacje /
Sukcesywnie wydłużające się i tworzące nowe pączki kwiatostany wymagają uwagi i ochrony przed złamaniem, ponieważ długość kwiatostanu wraz z łodygą może dochodzić nawet do kilku metrów (450cm). Na szczęście w warunkach mojej oranżerii storczyk ten nie wydał do tej pory tak imponującego kwiatostanu. Najwyższy mierzył „zaledwie” półtora metra.
Pojedyncze kwiaty mają średnicę 7cm i utrzymują się około 3 tygodni. Rozkwitają stopniowo na wydłużającym się kwiatostanie, co sprawia, że kwitnienie trwa bardzo długo, nawet 4 miesiące.
Kiść pachnących, kolorowych kwiatów o mocno sfalowanych i jakby poskręcanych płatkach (listkach okwiatu) prezentuje się wyjątkowo atrakcyjnie.
Nawet w polskich warunkach, przy otwartych na zewnątrz oknach i drzwiach oranżerii, nasze rodzime mrówki szybko odnalazły drogę do tej rośliny. W ciągu całego sezonu kwitnienia stale były na niej obecne, zbierając słodką wydzielinę codziennie pojawiającą się na łodydze oraz kwiatach.
Czasem któryś z kwiatów ulega zapyleniu i wówczas możemy zaobserwować, jak powstaje torebka nasienna.
Po okresie kwitnienia i krótkim spoczynku, późną jesienią, u Myrmecophila tibicinis pojawiają się nowe przyrosty. Ich wzrost w naszej szerokości geograficznej przypada na krótkie dni z małą ilością słońca, dlatego trzeba zadbać o możliwie najjaśniejsze stanowisko lub dodatkowe, sztuczne oświetlenie.
'
Są różne opinie na temat trudności uprawy tego gatunku. Niektórzy hodowcy uważają, że jest to storczyk bardzo odporny i żywotny. Na pewno niełatwo wyhodować z niewielkiej sadzonki dużą, zdolną do kwitnienia roślinę. Ponieważ taką sadzonkę straciłam, dlatego w 2007 roku kupiłam dorosły, kwitnący egzemplarz. Według mnie uprawa dużego, rozrośniętego storczyka nie sprawia większych trudności. Należy jednak spełnić kilka warunków - roślina powinna mieć bardzo dużo słońca, szybko wysychające, przepuszczalne podłoże oraz częstsze podlewanie w okresie wiosenno-letnim, po którym jednak korzenie powinny błyskawicznie obsychać. Zatem potrzebny jest również ruch powietrza. Właściwą ilość światła określa barwa liści - powinny być oliwkowo-zielone.
Zaleca się, aby Myrmecophila tibicinis sadzić na podkładce lub w koszu z niewielką ilością podłoża z korzeni paproci, skały wulkanicznej lub innych nienasiąkliwych materiałów.
U mnie storczyk rośnie w płytkiej plastikowej donicy z dużą ilością otworów odpływowych na dnie. Jako podłoże stosuję chipsy kokosowe, korę i keramzyt. W stosunku do wielkości rośliny podłoża jest niewiele, dlatego korzenie bardzo szybko wysychają. Sprzyjają temu również ruch powietrza, duża ilość słońca oraz wysoka temperatura w okresie od wiosny do jesieni, gdyż storczyk jest ustawiony tuż pod górnymi, lekko osłoniętymi cieniówką, szybami oranżerii. Orchideę uprawiam w warunkach szklarni umiarkowanej do ciepłej, gdzie latem temperatury są wysokie - powyżej 26°C w dzień i 15-20°C nocą. Zimą temperatury są niższe: 21/14°C (dzień/noc).
W okresie wzrostu nawożę przy każdym podlewaniu połową dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, najpierw mocząc korzenie i podłoże, a później przelewam czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki. Zimą podlewam rzadko, co 2-3 tygodnie, i nie nawożę. W ciągu całego roku zwracam szczególną uwagę na to, aby podlewać zawsze po całkowitym przeschnięciu podłoża! Ten storczyk zdecydowanie nie lubi przesadzania, dzielenia i naruszania korzeni; czasem po takim zabiegu przez kilka lat nie kwitnie.
/ STORCZYKI / Prezentacje /
Myrmecophila tibicinis (Bateman) Rolfe 1917
|
|
Podrodzaj: Chaunoschomburgkia
Synonimy: Schomburgkia tibicinis (Batem. ex Lindley) Batem. 1841, Schomburgkia tibicinis var. grandiflora Lindley 1845, Cattleya tibicinis Beer 1854, Bletia tibicinis (Batem) Rchb.f 1862, Schomburgkia grandiflora (Lindl.) Sander 1901, Laelia tibicinis (Batem. ex Lindley) L.O.Wms. 1941, Schomburgkia brysiana var. intermedia Jones 1972; Schomburgkia intermedia (H.G.Jones) Withner 1993, Myrmecophila grandiflora (Lindl.) Carnevali & J.L.Tapia & I.Ramírez 2001.
'
'
Ten gatunek występuje na terenie Meksyku, Gwatemali, Belize, Hondurasu, Kostaryki, Wenezueli i Kolumbii. Jest to głównie epifit, czasem litofit, porastający pnie i grubsze konary drzew w lasach położonych na wysokości od 300 do 600m n.p.m. W czasie corocznych sezonów suszy drzewa te gubią liście i wówczas do roślin dociera bardzo dużo słońca.
W naturze ten storczyk osiąga spore rozmiary; grube, cylindryczne przyrosty zakończone 2-5 sztywnymi liśćmi mogą dochodzić do 45cm wysokości. Oliwkowo-zielone pseudobulwy są puste w środku, zaś u podstawy mają niewielki otwór, służący jako wejście dla zamieszkujących je mrówek. Tę symbiotyczną koegzystencję odzwierciedla nazwa gatunkowa Myrmecophila, co w wolnym tłumaczeniu oznacza roślinę lubiącą mrówki. Zbierają one wydzielany przez storczyk nektar oraz szukają pożywienia na różnych rosnących w pobliżu roślinach. Równocześnie gromadzą w pustych pseudobulwach szczątki nieżywych mrówek i innych owadów oraz fragmenty roślin, nasiona i piasek. Rozkładające się organiczne resztki dostarczają roślinie niezbędnych substancji odżywczych i minerałów. Myrmecophila tibicinis może równie dobrze rosnąć bez obecności mrówek, w naturze jednak rzadko spotyka się takie egzemplarze.
Ten storczyk kwitnie wiosną, wytwarzając kwiatostany osadzone na bardzo długich, sztywnych łodygach. Każda z nich wyrasta spomiędzy liści położonych na szczycie pseudobulwy.
a
Ten gatunek występuje na terenie Meksyku, Gwatemali, Belize, Hondurasu, Kostaryki, Wenezueli i Kolumbii. Jest to głównie epifit, czasem litofit, porastający pnie i grubsze konary drzew w lasach położonych na wysokości od 300 do 600m n.p.m. W czasie corocznych sezonów suszy drzewa te gubią liście i wówczas do roślin dociera bardzo dużo słońca.
W naturze ten storczyk osiąga spore rozmiary; grube, cylindryczne przyrosty zakończone 2-5 sztywnymi liśćmi mogą dochodzić do 45cm wysokości. Oliwkowo-zielone pseudobulwy są puste w środku, zaś u podstawy mają niewielki otwór, służący jako wejście dla zamieszkujących je mrówek. Tę symbiotyczną koegzystencję odzwierciedla nazwa gatunkowa Myrmecophila, co w wolnym tłumaczeniu oznacza roślinę lubiącą mrówki. Zbierają one wydzielany przez storczyk nektar oraz szukają pożywienia na różnych rosnących w pobliżu roślinach. Równocześnie gromadzą w pustych pseudobulwach szczątki nieżywych mrówek i innych owadów oraz fragmenty roślin, nasiona i piasek. Rozkładające się organiczne resztki dostarczają roślinie niezbędnych substancji odżywczych i minerałów. Myrmecophila tibicinis może równie dobrze rosnąć bez obecności mrówek, w naturze jednak rzadko spotyka się takie egzemplarze.
Ten storczyk kwitnie wiosną, wytwarzając kwiatostany osadzone na bardzo długich, sztywnych łodygach. Każda z nich wyrasta spomiędzy liści położonych na szczycie pseudobulwy.
a
 |
 |
Sukcesywnie wydłużające się i tworzące nowe pączki kwiatostany wymagają uwagi i ochrony przed złamaniem, ponieważ długość kwiatostanu wraz z łodygą może dochodzić nawet do kilku metrów (450cm). Na szczęście w warunkach mojej oranżerii storczyk ten nie wydał do tej pory tak imponującego kwiatostanu. Najwyższy mierzył „zaledwie” półtora metra.
Pojedyncze kwiaty mają średnicę 7cm i utrzymują się około 3 tygodni. Rozkwitają stopniowo na wydłużającym się kwiatostanie, co sprawia, że kwitnienie trwa bardzo długo, nawet 4 miesiące.
 |
|
 |
 |
Kiść pachnących, kolorowych kwiatów o mocno sfalowanych i jakby poskręcanych płatkach (listkach okwiatu) prezentuje się wyjątkowo atrakcyjnie.
Nawet w polskich warunkach, przy otwartych na zewnątrz oknach i drzwiach oranżerii, nasze rodzime mrówki szybko odnalazły drogę do tej rośliny. W ciągu całego sezonu kwitnienia stale były na niej obecne, zbierając słodką wydzielinę codziennie pojawiającą się na łodydze oraz kwiatach.
Czasem któryś z kwiatów ulega zapyleniu i wówczas możemy zaobserwować, jak powstaje torebka nasienna.
Po okresie kwitnienia i krótkim spoczynku, późną jesienią, u Myrmecophila tibicinis pojawiają się nowe przyrosty. Ich wzrost w naszej szerokości geograficznej przypada na krótkie dni z małą ilością słońca, dlatego trzeba zadbać o możliwie najjaśniejsze stanowisko lub dodatkowe, sztuczne oświetlenie.
Widok ogólny.
'
Warunki uprawy
Są różne opinie na temat trudności uprawy tego gatunku. Niektórzy hodowcy uważają, że jest to storczyk bardzo odporny i żywotny. Na pewno niełatwo wyhodować z niewielkiej sadzonki dużą, zdolną do kwitnienia roślinę. Ponieważ taką sadzonkę straciłam, dlatego w 2007 roku kupiłam dorosły, kwitnący egzemplarz. Według mnie uprawa dużego, rozrośniętego storczyka nie sprawia większych trudności. Należy jednak spełnić kilka warunków - roślina powinna mieć bardzo dużo słońca, szybko wysychające, przepuszczalne podłoże oraz częstsze podlewanie w okresie wiosenno-letnim, po którym jednak korzenie powinny błyskawicznie obsychać. Zatem potrzebny jest również ruch powietrza. Właściwą ilość światła określa barwa liści - powinny być oliwkowo-zielone.
Zaleca się, aby Myrmecophila tibicinis sadzić na podkładce lub w koszu z niewielką ilością podłoża z korzeni paproci, skały wulkanicznej lub innych nienasiąkliwych materiałów.
U mnie storczyk rośnie w płytkiej plastikowej donicy z dużą ilością otworów odpływowych na dnie. Jako podłoże stosuję chipsy kokosowe, korę i keramzyt. W stosunku do wielkości rośliny podłoża jest niewiele, dlatego korzenie bardzo szybko wysychają. Sprzyjają temu również ruch powietrza, duża ilość słońca oraz wysoka temperatura w okresie od wiosny do jesieni, gdyż storczyk jest ustawiony tuż pod górnymi, lekko osłoniętymi cieniówką, szybami oranżerii. Orchideę uprawiam w warunkach szklarni umiarkowanej do ciepłej, gdzie latem temperatury są wysokie - powyżej 26°C w dzień i 15-20°C nocą. Zimą temperatury są niższe: 21/14°C (dzień/noc).
W okresie wzrostu nawożę przy każdym podlewaniu połową dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, najpierw mocząc korzenie i podłoże, a później przelewam czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki. Zimą podlewam rzadko, co 2-3 tygodnie, i nie nawożę. W ciągu całego roku zwracam szczególną uwagę na to, aby podlewać zawsze po całkowitym przeschnięciu podłoża! Ten storczyk zdecydowanie nie lubi przesadzania, dzielenia i naruszania korzeni; czasem po takim zabiegu przez kilka lat nie kwitnie.
'
