Renanthera monachica   Ames 1915

a
Ten storczyk, znaleziony na filipińskich wyspach Luzon oraz Mindanao, rośnie najczęściej jako epifit na pojedynczych drzewach porastających otwarte, trawiaste tereny do wysokości 500m n.p.m.
Do bujnego wzrostu potrzebuje wilgotnego, gorącego klimatu i bardzo dużo światła, może być nawet bezpośrednie słońce. W naturze potrafi osiągać dość duże rozmiary. W uprawie natomiast jego wielkość dochodzi zazwyczaj do 60cm. Podobnie jak rodzaj Vanda cechuje go monopodialny typ wzrostu. Posiada sztywne, gęsto ułożone liście, ciasno opasujące wzniesioną łodygę. Długość liści dochodzi do 15cm. Mają ciemnozielony kolor, jednak przy wysokim poziomie światła słonecznego mogą przybierać odcień bordowo-brązowy.
Renanthera monachica kwitnie najczęściej wiosną i latem, po okresie lekkiego przesuszenia oraz dużego nasłonecznienia, przypadającym na czas późnej zimy. O kwitnieniu decyduje przede wszystkim nasłonecznienie, nie zaś pora sucha, np. na wyspie Mindanao nie ma okresu zimowej suszy, a przecież ten gatunek tam kwitnie.
Lekko zwisający kwiatostan wyrasta z łodygi, wyłaniając się z pochwy liściowej. Osiąga długość od 25-50cm i najczęściej jest rozgałęziony.


Na pojedynczym kwiatostanie może wyrastać dużo, nawet do 50-ciu, kwiatów o średnicy 4cm. Są one koloru żółto-pomarańczowego z drobnymi, czerwonymi kropkami, przypominającymi lamparcie cętki. Nie pachną.


Kwitnienie jest stosunkowo długie. Pojedyncze kwiaty utrzymują się ponad 2 tygodnie , a ponieważ nie rozwijają się jednocześnie, sumaryczny czas kwitnienia wydłuża się nawet do dwóch miesięcy. Ułożenie poszczególnych kwiatów na kwiatostanie jest dość luźne, dzięki temu są one pięknie wyeksponowane.
'



Małą sadzonkę Renanthera monachica zakupiłam w sierpniu 2005 roku. Posadzona była w niewielkiej doniczce, w drobnym podłożu. Po roku przesadziłam ją ponownie, ale do drewnianego koszyka, również używając szybko przesychającego podłoża o drobnej granulacji.
Każdego lata wynosiłam ją na zewnątrz, w miejsce bardzo jasne, ale osłonięte od deszczu.
I wreszcie po trzech latach opieki, w 2008 roku, roślina obdarzyła mnie kwiatami.
'


Ponieważ storczyk jest jeszcze młody, nie miałam okazji oglądać efektownego kwitnienia z długą, rozbudowaną łodygą oraz wieloma kwiatami. Jednak zdrowo rośnie i w kolejnym roku doczekałam się dwóch niedużych kwiatostanów.

Widok ogólny.
a

Warunki uprawy

'
Renanthera monachica należy uprawiać tak jak wszystkie vandowate, w wiszącym koszyku, ze swobodnie wiszącymi korzeniami lub w małej ilości szybko przesychającego podłoża.
Moja orchidea jest nieduża. Rośnie w małym, drewnianym koszu wyłożonym niewielką ilością włókna kokosowego, tak aby nie wypadło drobne korowe podłoże, a roślina była stabilniej posadowiona.
Co roku od połowy maja storczyk przebywa na tarasie, w miejscu osłoniętym od deszczu, ale bardzo dobrze oświetlonym. We wrześniu przenoszę roślinę do oranżerii, gdzie panują warunki umiarkowane do ciepłych oraz wysoka wilgotność powietrza wahająca się od 65-90%. Wiosną i na jesieni temperatury są tam wysokie, powyżej 24° C w dzień i około 15-18° C w nocy. Zimą natomiast temperatura jest niższa i mieści się w zakresie 21/14° C (dzień/noc). Od wiosny do jesieni często podlewam, nawet 2 razy w tygodniu. W tym okresie również nawożę, stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce. Aby pozbyć się nagromadzonych soli, raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką. Zimą lekko ograniczam podlewanie, wymuszając niewielki okres spoczynku. Podlewam wtedy raz na 1,5 tygodnia i sporadycznie nawożę. Zapewniam również możliwie najwyższy poziom światła, wieszając roślinę tuż pod górną szybą oranżerii.