Cymbidiella pardalina   (Rchb.f.) Garay 1976

Synonimy: Grammangis pardalina Rchb.f 1885, Cymbidium rhodochilum Rolfe 1904, Caloglossum rhodochilum (Rolfe) Schltr. 1918, Cymbidiella rhodochila Rolfe 1918.

'
W uprawie bardziej znana jest pod nazwą Cymbidiella rhodochila, w której określenie gatunkowe rhodochila odnosi się do czerwonego zabarwienia warżki.
Jest to duży, bujnie rosnący storczyk występujący endemicznie w lasach wschodniego Madagaskaru (region Perinet), na wysokości od 800 do 1300m n.p.m.
W naturze to dość rzadko spotykany i wyspecjalizowany epifit, rosnący zwykle w towarzystwie paproci Platycerium madagascariense. Co ciekawe, paproć, której towarzyszy, jest także wyspecjalizowanym epifitem rosnącym wyłącznie na wysokich drzewach Albizzia fastigata.
W rejonie występowania panuje klimat ciepły i wilgotny, więc storczyk ten wymaga umiarkowanej do ciepłej szklarni i stale wilgotnego, jednak nie rozmokłego, podłoża.
Tworzy podobne do Cymbidium podłużne, lekko jajowate pseudobulwy o wysokości dochodzącej do 12cm. Początkowo okryte są one zielonymi osłonkami, które później zasychają, zaś same pseudobulwy zmieniają kolor na bordowo-brązowy. Każda ulistniona pseudobulwa posiada od 5 do 10 wąskich, żywo-zielonych liści o długości dochodzącej  nawet do 1m. Dorosła roślina składa się zwykle zarówno z kilku ulistnionych jak i z kilku bezlistnych pseudobulw.
Cymbidiella pardalina kwitnie późną wiosną lub wczesnym latem. Pęd kwiatowy wyrasta u podstawy pseudobulwy lub spomiędzy niżej położonych liści. Jeśli pęd idzie od podstawy trudno jest określić czy roślina będzie kwitła, czy też jest to nowy przyrost. Jeśli wyłania się spomiędzy liści, storczyk na pewno zakwitnie.

Rozwijający się pęd kwiatowy ma bardzo ciekawą budowę, zupełnie inną niż u Cymbidium.
Pąki początkowo rozwijają się w czymś, co przypomina rodzaj komory, utworzonej z dwóch złożonych łódkowatych osłonek. Są one lekko przejrzyste i od wewnątrz mogą się rosić. Nie powinno to jednak niepokoić, gdyż nie powoduje zagniwania pąków.
.

Po pewnym czasie osłonki rozchylają się i można zobaczyć w środku gęsto upakowane i ułożone w formie baldachogrona pączki.
.

.
W miarę rozwoju wydłużający się kwiatostan przybiera formę typowego grona, w którym szypułki kwiatowe mają jednakową długość, a pąki oddalają się od siebie na łodydze.
.

Kwiatostan może osiągać od 40 – 100cm wysokości i posiadać od kilku do 20 kwiatów o średnicy dochodzącej do 10cm. Wydzielają one lekki zapach. Duże, dorosłe rośliny zwykle wytwarzają dwa kwiatostany na jednej pseudobulwie. Mój storczyk kwitł po raz pierwszy -  na stosunkowo niedużej pseudobulwie wyrósł jeden kwiatostan z kolejno rozwijającymi się ośmioma kwiatami.
.

Płatki zewnętrznego okółka są jasno zielone i szeroko rozłożone na boki. Płatki wewnętrznego okółka mają taką samą barwę, ale są pokryte od wewnątrz drobnymi czarnymi plamkami oraz pochylone w kierunku prętosłupa.
.

.
Warżka ma intensywnie czerwone zakończenie, żółtą pręgę poniżej gardzieli i również naznaczona jest drobnymi, ciemnymi plamkami.

Pojedyncze kwiaty utrzymują się ponad dwa tygodnie, a rozwijając się kolejno, dają w efekcie długie, trwające prawie dwa miesiące kwitnienie.

Widok ogólny.
.

Warunki uprawy

Cymbidiella pardalina rośnie w plastikowej doniczce, z dużą ilością otworów odpływowych na dnie. Umieściłam ją w lekkim przewiewnym podłożu składającym się głównie z kory, grubszych chipsów kokosowych i keramzytu (takie podłoże utrzymuje wilgoć, jednak nie pozostaje mokre przez dłuższy czas, co chroni przed gniciem korzeni).
Jest to gatunek, który wymaga ciepłych, wilgotnych warunków uprawy, jednakowych na przestrzeni całego roku. Uprawiam roślinę w oranżerii, gdzie panują warunki umiarkowane do ciepłych oraz wysoka wilgotność powietrza wahająca się od 65-90%. Latem temperatura jest wysoka, powyżej 26°C w dzień i około 15-20°C w nocy. Zimą temperatury są niższe i mieszczą się w zakresie 21/13°C (dzień/noc).
W okresie intensywnego wzrostu, od wczesnej wiosny do jesieni, podlewam co tydzień stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką, aby pozbyć się nagromadzonych soli.
Dbam też o to, aby roślina miała dużą ilość rozproszonego światła wiosną i latem, a bezpośrednie słońce w pozostałym okresie.
Zimą lekko ograniczam ilość wody, podlewając jeden raz na 2 tygodnie, i okazjonalnie nawożę.
Według mnie jest to storczyk zaskakująco łatwy w uprawie i, na szczęście, nie wymagający do zdrowego wzrostu towarzystwa tak rzadkiej paproci jak Platycerium madagascariense.