Cattleya bowringiana   Veitch 1885

Podrodzaj: Circumvola  Sekcja: Moradae Withner 1989

Synonimy: Cattleya autumnalis Hort. 1885, Cattleya skinneri Bateman var. bowringiana (Veitch) Kraenzl. 1892, Guarianthe bowringiana (Veitch) Dressler & W.E. Higgins 2003.

 
Jest to dwulistna katleja pochodząca z terenów Belize i Gwatemali. Nazwa gatunkowa została nadana na cześć XIX-wiecznego angielskiego hodowcy orchidei J.C. Bowringa.
Ten storczyk rośnie głównie jako litofit, na wysokości od 200 do 900m n.p.m. Porośnięte nim stoki i klify są położone wzdłuż bystro płynących potoków i mocno wyeksponowane na słońce. Rzadziej gatunek ten można spotkać jako epifit, rosnący na wielkich drzewach w tropikalnych lasach lub jako storczyk naziemny porastający łachy kwarcowego piasku, leżące wzdłuż strumieni. Obszar występowania C. bowringiana cechuje całoroczna, wysoka wilgotność powietrza.
Od blisko spokrewnionej i nieco podobnej z wyglądu Cattleya skinneri różni się czasem kwitnienia, mniejszymi kwiatami oraz osiąganymi rozmiarami. Rośliny mogą być średniej wielkości (25-40cm), ale też mogą dochodzić do prawie 90cm wysokości.
Pod koniec maja lub na początku czerwca u C. bowringiana pojawiają się nowe przyrosty;  rosną dość szybko. Na szczytach smukłych, maczugowatych, okrytych szeregiem osłonek pseudobulw, osadzone są dwa (czasem trzy) sztywne, skórzaste, ciemnozielone liście.
W okresie lata przyrosty dojrzewają; w sierpniu, pomiędzy liśćmi, można już zobaczyć zielone pochewki. Są podwójne, co łatwo zaobserwować przyglądając się im pod światło.
'

Dojrzałe pseudobulwy wytwarzają kwiatostany bez przejścia okresu spoczynkowego; kwitnienie ma miejsce w październiku lub listopadzie.
Forma typowa C. bowringiana kwitnie w kolorze różowo-bordowym. W mojej kolekcji posiadam inną formę - C. bowringiana var. coerulea o niebieskawym kolorze kwiatów. Rośnie ona dużo silniej niż zwykła C. bowringiana - w warunkach mojej oranżerii kolejne przyrosty wyrastały coraz wyższe i w trzecim roku uprawy tej katlei osiągnęły wysokość prawie 80cm!
Wyprostowany lub lekko zwisający kwiatostan o długości około 25cm może posiadać od kilku do nawet 15 pąków.

Ten gatunek znany jest z licznych opisów, mówiących o bukietach kwiatów na pojedynczej roślinie. Efektowne kwiaty o średnicy 7,5cm pozbawione są jednak zapachu.

Niebiesko-fioletowa warżka ma trąbkowaty kształt, choć jej zawinięte brzegi nie łączą się nad malutkim prętosłupem. Podstawa warżki jest biała z delikatnym jasnożółtym cieniem.

Kwitnienie trwa nieco ponad trzy tygodnie. Po tym okresie katleja powinna przejść krótki okres spoczynku, bez nawożenia i wody.

Widok ogólny.

Pierwsze kwitnienie młodziutkiej i jeszcze niewysokiej katlei.

I dwa lata później w 2012 roku - rzuca się w oczy różnica wielkości.

W roku 2014, aby ustabilizować mocno rozrastającą się katleję, trzeba było ją w środku lata przesadzić do dużo większej i cięższej doniczki ceramicznej. Zabieg przesadzania, mimo niewłaściwego terminu, storczyk zniósł bardzo dobrze, co potwierdza informację o łatwości uprawy tego gatunku.

Warunki uprawy

Cattleya bowringiana jest wspaniałym storczykiem dla osób rozpoczynających swą przygodę z tymi niezwykłymi roślinami. Jest bardzo prosta w uprawie, łatwo się adaptuje do różnych warunków, wybacza wiele błędów i… po prostu rośnie. Oraz kwitnie!
Na początku nieduży storczyk rósł w plastikowej doniczce, w podłożu będącym mieszaniną grubych i średnich kawałków kory, keramzytu oraz niewielkiej ilości Sphagnum (mech torfowiec). Gdy kolejno pojawiające się przyrosty były coraz wyższe, aby zapewnić lepszą stabilność, przesadziłam storczyk do większej i cięższej ceramicznej doniczki z dobrym odpływem na dnie.
Zapewniam warunki szklarni umiarkowanej do ciepłej, gdzie latem temperatury są wysokie - powyżej 26°C w dzień i 15-20°C nocą. Zimą temperatury są niższe: 21/14°C (dzień/noc). Katleja stoi w oranżerii, gdzie wilgotność waha się w granicach 65-90%.
W okresie intensywnego wzrostu (od pojawienia się przyrostu, do kwitnienia) podlewam co tydzień i nawożę przy każdym podlewaniu połową dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, podlewając najpierw przez zanurzenie, a później przelewając czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki. Po kwitnieniu robię 4 tygodniowy odpoczynek, bez podlewania i nawożenia.
Zimą podlewam rzadko, co około 3 tygodnie i nie nawożę. Do częstszego podlewania i nawożenia wracam wczesną wiosną.