Cattleya amethystoglossa   Linden & Rchb. f. ex Warner 1862

Podrodzaj: Falcata  Sekcja: Guttatae (Cogn.) Withner 1989 

Synonimy: Cattleya guttata prinzii Rchb.f 1856, Epidendrum amethestoglosum Rchb.f 1861, Epidendrum elatius var. prinzii Rchb.f 1862, Cattleya guttata keteleerii Houlet. 1875, Cattleya guttatta lilacina Barb. Rod. 1882,  Cattleya guttata Lindley var. prinzii (Rchb.f) A.D.Hawkes, Cattleya purpurina R. Br 1882, Cattleya amethystoglossa var. lilacina (Rchb.f.) Fowlie 1977.

'
Jest to jeden z bardziej okazałych i bujnie rosnących dwulistnych gatunków rodzaju Cattleya. Chociaż różni się kolorem kwiatów, jest blisko spokrewniony z Cattleya guttata. Występuje typowo na obszarze brazylijskiego staniu Bahia, na wysokości około 600m n.p.m., choć znajdywany bywa również w położonym bardziej na południe stanie Espírito Santo.
Porasta epifitycznie gałęzie wysokich drzew, w wilgotnych tropikalnych lasach deszczowych leżących blisko wybrzeża oraz tych bardziej suchych, położonych w głębi lądu.  Rośnie również na pniach wysokich palm, gdzie wystawiony jest na bezpośrednie działanie słońca i wiatru, jak też przytwierdza się do odkrytych skał leżących wzdłuż brzegu oceanu atlantyckiego.
Niegdyś dość pospolita katleja, jest obecnie rzadziej spotykana z powodu kurczenia się obszarów lasów tropikalnych, niszczonych rabunkową wręcz wycinką. Przykładowo w północnej części stanu Espírito Santo tropikalna puszcza została zniszczona już dawno temu, a teraz zanika w zadziwiającym tempie w południowej części stanu Bahia. Tylko nieliczne, dobrze zachowane obszary leśne, dają pojęcie o tym, jak rozpowszechnionym gatunkiem była kiedyś Cattleya amethystoglossa.
Storczyk ten tworzy długie, cylindryczne pseudobulwy, mające szereg węzłów i okryte zasychającymi, papierowatymi osłonkami. Są one zakończone najczęściej dwoma, okazjonalnie trzema lub czterema, zielonymi skórzastymi liśćmi o długości do 20cm. Ulistnione przyrosty mogą dorastać do wysokości jednego metra.
Ta katleja chętnie kwitnie i praktycznie każda wyrastająca pseudobulwa wytwarza pochewkę kwiatową. A gdy z końcem lata przyrost dojrzewa, zielona pochewka powoli żółknie i zasycha.

Nie powinno to jednak martwić, gdyż już w listopadzie można zauważyć, że zaschnięta osłonka grubieje u podstawy, a w jej wnętrzu zaczyna wolno formować się kwiatostan. Pomimo powolnego wzrostu bez trudu rozrywa zaschniętą pochewkę i, stopniowo zwiększając swoje rozmiary, rozwija kolejne pąki.

A może być tych pąków całkiem sporo – duże rośliny mogą tworzyć kwiatostany mające nawet ponad 20 pachnących, nakrapianych kwiatów, o średnicy dochodzącej do 10cm. Ich podstawową barwą jest jasny róż; inne formy kolorystyczne – alba (biała) i coerulea (niebieskawa), spotyka się w warunkach naturalnych bardzo rzadko. Cattleya amethystoglossa cechuje ogromna zmienność w zakresie ilości, wielkości i rozmieszczenia amarantowych plamek na płatkach.
Moja katleja jest mocno „piegowata” i ma bladoróżowy kolor kwiatów.

Trójdzielna warżka ma fioletowo-purpurowe zakończenie i swą podstawą otacza prętosłup.
'

'
U różnych egzemplarzy jej gardziel może być białego, blado-żółtego lub złocistego koloru.
'

'
Kwiaty utrzymują się, podobnie jak u innych botanicznych katlei, od dwóch do trzech tygodni.
'

Widok ogólny.
'

Warunki uprawy

Cattleya amethystoglossa to prosta w uprawie orchidea, jednak aby zakwitła, trzeba jej zapewnić w okresie intensywnego wzrostu naprawdę dużą ilość słońca. Najlepiej po okresie wiosennych przymrozków wynieść ją do ogrodu i postawić w miejscu tylko nieznacznie chronionym od intensywnego południowego słońca. Dobrym wskaźnikiem ilości światła jest pojawienie się na liściach bordowych plamek i przebarwień. W skrócie można to ująć tak - należy dostarczyć tyle słońca, ile tylko zniesie roślina, jednak nie dopuścić do poparzeń.
Storczyk może być na zewnątrz aż do wystąpienia chłodniejszych jesiennych nocy, wówczas należy ograniczyć podlewanie. Nocne temperatury nie powinny jednak spadać poniżej 10°C; jeśli jest chłodniej, katleję trzeba wnieść go do pomieszczenia i nieco zwiększyć ilość dostarczanej wody, ponieważ w pochewkach powinny zacząć powiększać się kwiatostany.
Mój storczyk od jesieni do końca wiosny stoi w oranżerii, gdzie wilgotność waha się w granicach 65-90%. Wiosną i na jesieni temperatura osiąga tam wartość powyżej 24°C w dzień i 15-18°C w nocy. Zimą temperatury są niższe: 21/14°C (dzień/noc).
Storczyk posadzony jest w ceramicznej doniczce, w podłożu będącym mieszaniną grubych i średnich kawałków kory, keramzytu oraz niewielkiej ilości węgla drzewnego.
W okresie intensywnego wzrostu podlewam co tydzień i nawożę przy każdym podlewaniu połową dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu roślina może uzupełnić niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże, podlewając najpierw przez zanurzenie, a później przelewając czystą deszczówką w ilości podwójnej objętości doniczki.
Zimą podlewam rzadziej, co około 2-3 tygodni i nie nawożę. Do częstszego podlewania i nawożenia wracam wczesną wiosną.
'