Dendrobium fimbriatum   Hooker 1830

Sekcja: Holochrysa

Synonimy: Callista fimbriata (Hook.) Kuntze 1891, Callista normalis (Falc.) Kuntze 1891, Dendrobium normale Falc. 1839, Dendrobium paxtonii Paxt. 1839.

'
To dendrobium, często spotykane w naturze, występuje na ogromnym obszarze Azji południowo-wschodniej rozciągającym się od wschodnich Himalajów - Nepalu, Królestwa Bhutanu - poprzez indyjskie prowincje Sikkim i Asam, następnie przez Birmę (Myanmar), Tajlandię, Laos i Wietnam aż do południowo-wschodnich  Chin; na południu sięga swymi stanowiskami aż do terenu Malezji.
Rośnie głównie jako epifit przyczepiony do omszonych gałęzi drzew i krzewów w wilgotnych lasach mieszanych i iglastych - zwykle występuje na wysokości od 500-1500m n.p.m. Ten gatunek można również okazjonalnie znaleźć na wyżej położonych stanowiskach, nawet na wysokości 2400m. Dendrobium fimbriatum łatwo się przystosowuje - potrafi także porastać wilgotne, pokryte mchem skały mocno przywierając do nich korzeniami (litofit) i jako storczyk naziemny rosnąć w przepuszczalnej, piaszczystej leśnej glebie o kwaśnym odczynie.

Ten gatunek dendrobium został znaleziony na terenie Nepalu w 1820 roku przez Nathaniela Wallicha, który następnie przesłał zebrane rośliny do Ogrodu Botanicznego w Liverpoolu, gdzie po raz pierwszy zakwitły w 1822r. Tam zobaczył je William Hooker i opisał w swej książce "Exotic Flora" już w 1823r.
Dendrobium fimbriatum cechuje się bujnym wzrostem – rozrastając się tworzy kępy z wielu wyprostowanych, przewieszających się lub opadających w dół długich, trzcinowatych przyrostów mierzących zwykle od 80 do 120cm, choć czasem mogą dorastać nawet do 2 metrów!
Dość grube, lekko pożłobione łodygi mają liczne, ułożone w dwóch rzędach, lancetowate, żywo-zielone liście osiągające od 8-15cm długości. Mogą się one utrzymywać na pseudobulwach od 2-3 lat, po czym opadają i wówczas starsze łodygi przybierają „patykowaty” wygląd.
Storczyk może kwitnąć w ciągu całego roku, choć najczęściej wydaje kwiaty na wiosnę (w naturalnych warunkach na przełomie zimy i wiosny). Są one żółtego koloru i mają bardzo ciekawie zbudowaną warżkę – jej postrzępiony wygląd jest charakterystyczny dla tego gatunku. Ta cecha bezpośrednio wpłynęła na nazwę gatunkową - fimbriatum - pochodzącą od łacińskiego słowa fimbriatus oznaczającego strzępki lub frędzelki.

W mojej kolekcji posiadam Dendrobium fimbriatum var. oculatum - odmianę z efektownymi kwiatami o żółtymi płatkach z dobrze widoczną na warżce ciemną plamą. Pewnie z racji ciekawszego ubarwienia kwiatów oraz ich nieco większej średnicy ta forma jest częściej spotykana w amatorskich zbiorach storczyków niż czysto żółta. Osiąga jednak większe rozmiary niż zwykłe Den. fimbriatum – potrafi wydać imponujące łodygi o długości nawet 220 centymetrów i to w warunkach szklarniowych!
Każdy zatem, kto planuje dołączyć to piękne dendrobium do swojej kolekcji, powinien zastanowić się czy jest w stanie zapewnić tak dużej roślinie wystarczającą ilość miejsca.

Z mojego doświadczenia wynika, że w sprzyjających warunkach (dużo jasnego światła i wilgoci w okresie wzrostu) to dendrobium  wydaje bardzo długie przyrosty i bardzo chętnie kwitnie. Storczyk przeniesiony w miejsce trochę bardziej oddalone od południowego okna rośnie słabiej – przyrosty są dużo niższe, co przy ograniczonej przestrzeni jest korzystne, wtedy jednak  kwitnienie jest skąpe lub zupełnie go brak. W gorszych warunkach świetlnych storczyk wytwarza zamiast kwiatów liczne keiki (małe rośliny potomne).

Wczesną wiosną zarówno na ulistnionych, jak i pozbawionych liści dwuletnich oraz starszych łodygach, przy węzłach, pojawiają się niewielkie wybrzuszenia – zaczynają się powiększać zawiązki kwiatostanów.

Rosną one dość  szybko, osiągając około 20 cm długości, a pod ciężarem pąków zwieszają się w dół.

Kwiatostany mogą mieć od kilku do 15 pachnących kwiatów o średnicy prawie 9cm.

Na szerokiej, pokrytej włoskami i postrzępionej na brzegu warżce zaznacza się ciemna, brązowo-czarna plama.

Na pojedynczym kwiatostanie wszystkie kwiaty otwierają się równocześnie, jednak utrzymują się dość krótko – przy wysokiej temperaturze nieco ponad tydzień, zaś w chłodniejszych warunkach od 10 do 12 dni. Niejednakowe w czasie pojawianie się kwiatostanów trochę wydłuża sumaryczny czas kwitnienia.
Długie, mające wiele węzłów łodygi mogą wydawać kwiaty przez wiele lat; jednak pierwsze kwitnienie na każdym z przyrostów zwykle ma miejsce z oczek przy najwyżej położonych węzłach.

Widok ogólny.

Warunki uprawy

Dendrobium fimbriatum to gatunek niezbyt trudny w uprawie, pod warunkiem zapewnienia wysokiej wilgotności powietrza. Jest to ważne, bo rozwijające się liście na młodym przyroście mają tendencję do zlepiania się, w wyniku czego marszczy i faluje się ich powierzchnia. Przy niskiej wilgotności powietrza zjawisko to nasila się i storczyk z poskręcanymi liśćmi niezbyt dobrze się prezentuje. Aby wyrastające na czubku liście ładnie się rozłożyły można delikatnie rozdzielić je palcami. Natomiast wysoka wilgotność powietrza praktycznie eliminuje to zjawisko i dodatkowo chroni przed przędziorkami, które często atakują to dendrobium.
Storczyk wymaga raczej ciepłych, wilgotnych warunków uprawy, jednakowych na przestrzeni całego roku, choć dobrze sobie radzi również w temperaturach umiarkowanych.
Posadzony jest w ceramicznej doniczce, z dużą ilością otworów na dnie i po bokach - rośnie w lekkim, przewiewnym podłożu składającym się głównie z kawałków kory o średniej granulacji, z niedużym dodatkiem chipsów kokosowych, Sphagnum (mech torfowiec) oraz węgla drzewnego.

Dendrobium fimbriatum uprawiam w oranżerii, gdzie panują warunki umiarkowane do ciepłych oraz wysoka wilgotność powietrza wahająca się od 65-90%. Latem temperatura jest wysoka, powyżej 26°C w dzień i około 15-20°C w nocy. Zimą temperatury są niższe i mieszczą się w zakresie 21-13°C (dzień/noc).
Aby storczyk miał ciepło oraz dużo słońca, stoi przy południowej szybie - jest jednak cieniowany w okresie od początku maja do końca września.
W okresie intensywnego wzrostu, od wczesnej wiosny do jesieni, podlewam co półtora tygodnia, stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. W czasie upałów podlewam nieco częściej, bo luźne podłoże, pomimo dodatku Sphagnum, szybko wysycha. Raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką, by pozbyć się nagromadzonych soli.
Zimą lekko ograniczam ilość wody, podlewając mniej więcej co 2 tygodnie i okazjonalnie nawożę.