Eria hyacinthoides  (Bl.) Lindl. 1830

Sekcja: Hymenaria

Synonimy: Dendrolirium ebulbe Blume 1825, Dendrolirium hyacinthoides Blume 1825, Eria ebulbis Lindley 1830, Pinalia ebulbis (Blume) Kuntze 1891, Pinalia hyacinthodes (Lindl.) Kuntze 1891, Eria endymion Ridl. 1896, Bryobium hyacinthoides (Blume) Y.P.Ng & P.J.Cribb 2005.

'
Jest to średniej wielkości epifit lub litofit, występujący w naturze na terenie Malezji oraz na wyspach – Jawie i Sumatrze. Zajmuje stanowiska położone na wysokości 500-1700m n.p.m. Ten elegancko prezentujący się storczyk tworzy skupiska stożkowatych pseudobulw, o wysokości od 7 do 10cm, z których każda zakończona jest dwoma (rzadziej trzema) intensywnie zielonymi liśćmi, osiągającymi 35cm długości. Wymaga umiarkowanych do ciepłych warunków uprawy i częstego nawadniania w okresie intensywnego wzrostu; podłoże powinno jednak wyraźnie przeschnąć przed kolejnym podlewaniem. Po lekkim jesiennym przesuszeniu, pod koniec zimy, z oczek u podstawy liści wyrastają kłosowate kwiatostany, podobne nieco do pokrytych licznymi kwiatami pędów kwiatowych naszych ogrodowych hiacyntów. Na pojedynczej pseudobulwie może wyrastać od 1-2 kwiatostanów.

Pojawiają się głównie na najmłodszych dojrzałych przyrostach i wówczas wysuwają się spomiędzy zielonych jeszcze osłonek pseudobulw. Mogą je również tworzyć starsze, dwuletnie pseudobulwy, które nie zakwitły w poprzednim sezonie.

Wyłaniające się kwiatostany przypominają wyglądem małe szyszki i rosną bardzo szybko – ponieważ mają dość wiotkie pędy, może być konieczne ich podparcie, aby się nie złamały. Pączki i łodygi są pokryte delikatnymi włoskami.

W pełni wykształcone kwiatostany przybierają typową formę grona, złożonego z wielu drobnych, białych kwiatów o średnicy około 1,5cm. Osiągają wysokość do 25 cm i mają od 20 do 40 kwiatów.

Na bocznych łatkach warżki, tuż poniżej prętosłupa, widać dwie charakterystyczne różowawe lub beżowe plamki. Zakończenie warżki może pozostawać kremowo-białe lub - tak jak u mojej rośliny - z delikatnym beżowym rysunkiem.

Eria hyacinthoides zazwyczaj kwitnie w marcu lub kwietniu. Kwiaty nie są trwałe – każdy z nich utrzymuje się zaledwie 4-5 dni, jednak stopniowo rozwijając się na kwiatostanie, przedłużają jego czas kwitnienia do około 10 dni. Niższa dzienna temperatura w okolicach 20-22°C zwiększa nieco trwałość kwiatów. Dodatkowo, kwiatostany nie wyrastają równocześnie, dzięki czemu kwitnienie może nawet trwać od 4-6 tygodni. Kwiaty wydzielają dziwny, ostry zapach. Jest on różnie odbierany – dla mnie jest niestety bardzo nieprzyjemny.
Abstrahując jednakże od zapachu, kwitnący storczyk prezentuje się zdecydowanie elegancko – białe kwiatostany na tle żywo-zielonych liści wyglądają bardzo pięknie.

Widok ogólny.

Warunki uprawy

Eria hyacinthoides to storczyk prosty w uprawie – szybko i zdrowo przyrasta, formując kępę z ciasno upakowanych przyrostów. Rośnie w plastikowej doniczce wypełnionej dobrze przepuszczalnym podłożem złożonym głównie ze średnich kawałków kory i chipsów kokosowych, z niewielkim dodatkiem pociętego mchu torfowca (Sphagnum). Zamiast mchu do podłoża można również dodać perlit.
Roślinę uprawiam w warunkach szklarni umiarkowanej do ciepłej, przy wysokiej wilgotności powietrza wahającej się od 65-90%. Latem temperatura jest wysoka, powyżej 26°C w dzień i około 15-20°C w nocy. Zimą natomiast temperatury są niższe i mieszczą się w zakresie 21/14°C (dzień/noc).
Według dostępnych informacji gatunek ten nie wymaga okresu spoczynku, jednakże z moich obserwacji wynika, że około 3-4 tygodniowy okres przesuszenia późną jesienią (listopad/grudzień) jest jednym z zasadniczych czynników indukujących kwitnienie. Podobnie jak ilość światła - w miejscu półcienistym storczyk kwitnie niezbyt chętnie. Dlatego w mojej oranżerii ustawiłam go od strony południowej; jest tylko lekko cieniowany przed bezpośrednim słońcem.
Podlewam co tydzień od wiosny do jesieni oraz nawożę, stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków rozpuszczonej w deszczówce. Raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką, aby pozbyć się nagromadzonych soli. Na jesieni lekko ograniczam ilość dostarczanej wody, a na przełomie listopada i grudnia wstrzymuję podlewanie na okres około 4 tygodni. Gdy pojawiają się kwiatostany wracam do częstszego podlewania. W czasie zimy nie stosuję żadnego nawożenia, z dokarmianiem storczyka czekam do wiosny, gdy zaczynają rosnąć młode przyrosty.
'