Dendrobium amethystoglossum   Rchb. f. 1872

Sekcja:  Calcarifera 

Synonimy: Callista amethystoglossa (Rchb. f.) Kuntze 1891, Pedilonum amethystoglossum (Rchb.f.) M.A. Clem. 2003.

'
Jest to osiągający spore rozmiary endemiczny gatunek z filipińskiej wyspy Luzon. Występuje w  jej północno-zachodniej części, porastając omszone wapienne klify na wysokości około 1400m n.p.m.. Jest zatem litofitem. Storczyk przystosowany jest do chłodnych temperatur zimą i ciepłego lata. Dorosłe rośliny formują duże, gęste kępy złożone nawet z 15-20 wzniesionych przyrostów o długości dochodzącej do jednego metra. Młode pseudobulwy są gęsto ulistnione. Lancetowate liście o długości do 10cm ułożone są na przemian w dwóch rzędach i utrzymują się na pędach około dwóch lat. Wraz z dojrzewaniem pseudobulw dolne liście opadają (mniej więcej do połowy wysokości łodyg), zielone osłonki pędów zasychają i bieleją, a na powierzchni przyrostów pojawiają się podłużne bruzdy. Pseudobulwy przybierają wówczas trzcinowaty wygląd i lekko się wyginają lub przewieszają, zachowując jednakże pozostałą część ulistnienia. Lekko błyszczące, ciemnozielone liście zazwyczaj całkowicie opadają dopiero z dwuletnich, dojrzałych w poprzednim sezonie przyrostów.
Na etapie gdy pseudobulwy są już dojrzałe lub prawie dojrzałe, w naturalnych warunkach rozpoczyna się okres spoczynku. Przypada on na późną jesień i zimę, zwykle od połowy listopada do końca stycznia. Zanikają wtedy stopniowo opady atmosferyczne oraz obniża się temperatura; nocą może ona spadać nawet poniżej 10°C! Storczyki nie są jednak narażone na zupełną suszę, bo przechodzą okazjonalne deszcze, a wilgotność powietrza jest stale na wysokim poziomie ponad 80%.
Po okresie spoczynku zarówno na młodych, ulistnionych przyrostach, jak i na bezlistnych, starszych pseudobulwach, przy położonych bliżej ich czubków węzłach oraz naprzeciw zachowanych liści pojawiają się drobne wypustki - są to rosnące kwiatostany. Ważne jest zatem, by nie wycinać starych pseudobulw, o ile nie są całkowicie zaschnięte, puste w środku i martwe.

Dendrobium amethystoglossum może kwitnąć od stycznia aż do maja. Kwitnienie mojego dendrobium corocznie przypada regularnie na przełom marca i kwietnia.
Szybko rosnące kwiatostany osiągają około 15cm długości i mogą posiadać od 15-20 pąków.

Pod ciężarem powiększających się pąków zaginają się w dół, by w momencie rozwijania kwiatów utworzyć efektowne grona.

Drobne, kremowo-białe kwiaty mają woskową fakturę z delikatnym połyskiem ostro zakończonych płatków i lekko pachną.

Osiągają 3cm średnicy i posiadają charakterystyczną, ametystową plamę na mocno wystającej warżce. Z powodu jej wyglądu to dendrobium jest nawet popularnie nazywane „ametystowym językiem”.

Pojedyncze kwiaty utrzymują się prawie dwa tygodnie. Ponieważ nie rozwijają się równocześnie na całym kwiatostanie, okres kwitnienia jest znacznie dłuższy i trwa od 3 do nawet 4 tygodni.

Widok ogólny.

Kwitnienie w kwietniu 2012 roku.

Niedługo po prezentowanym kwitnieniu, z powodu majowych upałów, storczyk dla ochrony został przeniesiony z wyjątkowo gorącej oranżerii do ogrodu. Wybrałam miejsce osłonięte od padającego deszczu i intensywnego słońca. Kilka tygodni z chłodnymi nocami przyniosło przemiłą niespodziankę - pojawiły się nowe kwiatostany. I to aż dwanaście!

Okazało się, że zimą w mojej oranżerii jest dla tego gatunku trochę za ciepło, aby mogło się popisać naprawdę bujnym kwitnieniem. Kilka tygodni z dużymi nocnymi spadkami temperatury storczyk potraktował jako okres spoczynkowy, po którym ponownie wydał kwiaty. W ten sposób dostałam nieoczekiwaną nagrodę w postaci drugiego kwitnienia Dendrobium amethystoglossum w sierpniu tego samego roku. Kwiatostany były jednak krótsze, z mniejszą liczbą kwiatów.

Z początkiem października storczyk został ponownie przeniesiony do oranżerii i znów zakwitł - tym razem trzema kwiatostanami. Wygląda zatem, że Dendrobium amethystoglossum to storczyk bardzo chętnie kwitnący, a czynnikami wywołującymi pojawienie się kwiatów są: chłodne noce oraz lekkie przesuszenie.
'

Warunki uprawy

Ten gatunek dendrobium według mnie nie jest kłopotliwy w uprawie - ładnie przyrasta i chętnie kwitnie. Jednakże w warunkach mojej oranżerii kwitnienie nie jest zbyt obfite - roślinie jest po prostu trochę za ciepło zimą. Jednak nie aż tak, by zamiast kwiatostanów wytwarzała keiki (małe rośliny potomne), co się często zdarza, gdy w okresie spoczynku temperatura jest zbyt wysoka. Storczyk rośnie w warunkach szklarni umiarkowanej do ciepłej, przy wysokiej wilgotności powietrza wahającej się od 65-90%. Latem temperatura jest wysoka, powyżej 26°C w dzień i około 15-20°C w nocy. Zimą natomiast temperatury są niższe i mieszczą się w zakresie 21/14°C (dzień/noc).
Dendrobium amethystoglossum powinno być uprawiane według schematu wilgotne i ciepłe lato oraz chłodna zima, ze znacznie ograniczonym podlewaniem, jednak bez długotrwałej suszy. Zimowa temperatura nocą nie musi jednak spadać, tak jak w naturze, aż do 10°C, ponieważ do indukcji kwitnienia oprócz lekkiego przesuszenia wystarczy obniżenie jej wartości do około 13-15°C; większe przechłodzenie sprzyja jednak obfitszemu kwitnieniu.
Należy zapewnić umiarkowaną ilość światła (w naszych warunkach zimą może to być pełne słońce).
Storczyk rośnie w ceramicznej doniczce wypełnionej dobrze przepuszczalnym, choć utrzymującym nieco wilgoci podłożem, złożonym głównie ze średnich i małych kawałków kory i niewielkiej ilości mchu torfowca (Sphagnum).  
Od listopada do połowy stycznia podlewam rzadko, co około 4 tygodnie. Ponieważ jest to okres spoczynku, rezygnuję z nawożenia storczyka.
Od momentu ukazania się zawiązków kwiatostanów stopniowo zwiększam częstotliwość nawadniania i zaczynam delikatne zasilać. W okresie intensywnego wzrostu, gdy rosną nowe przyrosty, podlewam co tydzień, stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Dzięki temu storczyk może uzupełnić  niedobór pierwiastków (wapń, magnez). Raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką, by pozbyć się nagromadzonych soli.