Miltonia flavescens Lindl. 1841

Synonimy: Cyrtochilum stellatum Lindley 1838, Cyrtochilum flavescens Lindley 1841, Miltonia stellata Hort. 1841, Oncidium stellatum (Lindl.) Beer 1854, Oncidium flavescens (Lindley) Rchb.f 1863, Miltonia loddigesii Regel 1890 publ. 1891. 

'
To średniej wielkości storczyk epifityczny występujący głównie wzdłuż wschodniego wybrzeża Brazylii (w pasie lasu atlantyckiego), gdzie jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym, oraz na terenie Peru, Paragwaju i Argentyny. Rozrasta się sympodialnie i tworzy duże kępy na okazałych drzewach w niżej położonych lasach górzystych regionów, na wysokości 600-900m n.p.m.. Nazwa rodzajowa – Miltonia – została nadana przez Johna Lindley’a w 1837r., na cześć lorda Earla Fitzwilliama, wicehrabiego Milton, angielskiego miłośnika orchidei i patrona ogrodnictwa w Wielkiej Brytanii. Lindley opisał wówczas nowo odkryty gatunek Miltonia spectabilis.
Wraz z odkrywaniem kolejnych gatunków rodzaj Miltonia zaczął obejmować coraz liczniejszą grupę storczyków, różniących się zarówno uwarunkowaniami siedliskowymi, jak i budową anatomiczną. Wówczas sześć gatunków przeniesiono do nowego rodzaju Miltoniopsis: Miltoniopsis bismarkii, Miltoniopsis phalaenopsis, Miltoniopsis roezlii, Miltoniopsis santanaei, Miltoniopsis vexillaria i Miltoniopsis warscewiczii. Niestety, dało to początek wielu pomyłkom w nazewnictwie, a błędne określenia funkcjonują do dzisiaj. Popularne, sklepowe storczyki, o kwiatach przypominających wyglądem bratki, nazywane są zazwyczaj miltoniami, choć są to sztucznie uzyskane hybrydy pochodzące od gatunków przeniesionych do rodzaju Miltoniopsis - powinny być zatem miltoniopsisami. Błąd wynika z faktu, że wielu hodowców, dokonując krzyżowania, gatunki i odmiany rodzicielskie nadal określa jako Miltonia.
Obszar występowania prezentowanego gatunku pokrywa się z kilkoma innymi z rodzaju Miltonia, wśród nich z zasięgiem Miltonia spectabilis, z którą Miltonia flavescens tworzy naturalną hybrydę – Miltonia × cyrtochiloides (syn. Miltonia × festiva).

Miltonia flavescens ma owalne, mocno spłaszczone pseudobulwy, osiągające około 10cm wysokości. Każda z nich zakończona jest parą wydłużonych, jasnozielonych liści mierzących od 20-30cm. Podstawy pseudobulw otaczają najczęściej dwie nierównej wielkości osłonki (czasem jedną), które wyglądem przypominają krótkie, spiczaste liście. Kolejne przyrosty u tego gatunku wyrastają w pewnym oddaleniu, gdyż odcinki okrytego łuskami, pełzającego kłącza pomiędzy pseudobulwami mają około 3cm długości. Roślina ma zatem tendencję do mocnego rozrastania się na boki; formuje luźną kępę i „ucieka” poza obręb doniczki.

Takie wybiegające pędy, szukając dalszego oparcia, wytwarzają liczne, niezbyt długie korzenie. W porównaniu do wielkości całego storczyka są one zaskakująco cienkie.

Są również delikatne i przy niskiej wilgotności powietrza oraz podłoża łatwo zasychają, co zwykle prowadzi do odwodnienia storczyka – na liściach pojawiają się zmarszczki. Przy dotkliwym braku wody liście mogą nawet przybierać formę harmonijek. Należy zatem zwrócić uwagę na wysoką wilgotność powietrza, odpowiednio częste podlewanie oraz właściwe podłoże. Powinno być przepuszczalne, a jednocześnie zatrzymywać pewną ilość wilgoci, tak, aby w okresie intensywnego wzrostu było jeszcze lekko wilgotne przed następnym nawodnieniem.
Ten gatunek preferuje umiarkowane warunki uprawy ze średnią ilością rozproszonego światła latem i jak największym nasłonecznieniem w czasie zimy. Dobrym wskaźnikiem jest kolor liści, które, gdy są dobrze oświetlone promieniami słonecznymi, przybierają jasny, żółtawo-zielony kolor. W warunkach mojej oranżerii Miltonia flavescens wytwarza nowe przyrosty tylko raz w roku - pod koniec jesieni lub na początku zimy. Rosną one dość wolno. Pod koniec zimy lub wczesną wiosną, spomiędzy liści powiększających się przyrostów, wyłaniają się pojedyncze kwiatostany. Każdy z nich wyrasta u podstawy rozwijającej się pseudobulwy  i jest otoczony liściopodobnymi osłonkami.

Łodyga kwiatostanowa jest pokryta zachodzącymi na siebie, łuskowatymi, spłaszczonymi przysadkami kwiatowymi, które w szczytowej partii pędu kwiatostanowego są długie, smukłe i całkowicie zakrywają pąki.

Wyprostowany lub zwieszający się kwiatostan może mieć ponad 30cm długości i od 5-10 pachnących, atrakcyjnych kwiatów.

Płatki obu okółków mają piękny, seledynowo-żółty kolor z wyróżniającą się kremowo-białą, brązowo nakrapianą warżką o lekko pofalowanych i postrzępionych brzegach. Działki okwiatu otwierają się szeroko – średnica gwiaździstego kwiatu dochodzi do 8cm.

'
Kwitnienie jest długie, trwa około 4 tygodni. Na trwałość kwiatów dobrze wpływa niższa dzienna temperatura – w okolicach 22-25˚C. W warunkach naturalnych Miltonia flavescens kwitnie od września do stycznia, natomiast w uprawie od kwietnia do czerwca.