Strona główna / STORCZYKI / Prezentacje /            
 

Dendrobium pulchellum  Roxb. 1832

Sekcja: Dendrobium

Synonimy: Dendrobium moschatum Griff. 1851, Dendrobium dalhousieanum Wallich, Callista pulchella (Roxb. ex Lindl.) Kuntze 1891. 

'
Dendrobium pulchellum jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym, występującym na obszarze południowo-wschodniej Azji: w indyjskich stanach Asam i Sikkim, w Nepalu, Bangladeszu, Birmie (Myanmar), w prowincji Junnan (Yunnan) w Chinach oraz w Laosie, Wietnamie, Tajlandii i Malezji. Jest epifitem o sympodialnym wzroście. Porasta drzewa w rzadkich lasach liściastych, które w okresie zimy tracą ulistnienie, co sprawia, że do niżej rosnących roślin, w tym do Dendrobium pulchellum, dociera wtedy więcej światła. Storczyk ten można spotkać na wysokości od 70 do 2200m n.p.m..
Osiąga duże rozmiary – zwisające lub wyprostowane łodygi mogą mieć od 60cm do nawet ponad dwóch metrów długości! Nie jest to zatem storczyk do uprawy w małej szklarni, orchidarium czy na parapecie.
Moje dendrobium uprawiam od trzech lat i co roku wydaje coraz bardziej okazałe pseudobulwy. Obecnie najdłuższe z nich mierzą prawie 70cm i są niestety bardzo sztywne, skutkiem czego storczyk zajmuje dużą przestrzeń. Staram się, by rozwijające się i podążające za światłem przyrosty były skierowane tylko w jedną stronę; w ten sposób choć trochę ograniczam rozpiętość rośliny.

Twarde, mocno zbudowane, okrągłe w przekroju pędy są ciasno otoczone pochwami liściowymi, które na młodych przyrostach poznaczone są bordowymi paskami. Ten gatunek dendrobium ma bardzo ładne ulistnienie - liście są podłużne, intensywnie zielone, z błyszczącą górną powierzchnią blaszki liściowej. Osiągają 10-20cm długości.

obraz02.jpg
obraz03.jpg

W miarę starzenia się pseudobulw, po 2-3 latach, liście opadają, zaś pochwy liściowe zasychają przybierając srebrzysto-szarą barwę. W formie papierowatych osłonek utrzymują się dość długo na starych pseudobulwach, po czym kruszą się i zanikają. Lekko pomarszczone łodygi przybierają wtedy zielono-brązowy kolor.

Dendrobium pulchellum popularnie zwane jest również „uroczym dendrobium” i trudno się z tym nie zgodzić, gdy ujrzymy je w okresie kwitnienia. Zwisające grona dużych kwiatów mogą z pewnością zachwycić. Jednak, by storczyk zakwitł, trzeba mu zapewnić określone warunki: bardzo ciepły i wilgotny okres intensywnego wzrostu (wiosna i lato) oraz chłodną i umiarkowanie suchą zimę. Wiosną i latem stanowisko powinno być półcieniste, a w okresie spoczynku jasne, z dużą ilością światła słonecznego. Trzeba ponadto dochować się starszych, bezlistnych już pseudobulw mających co najmniej 35-40cm długości.
Kwiatostan lub kwiatostany najpierw pojawiają się w szczytowej partii pseudobulwy. Potem, w kolejnych latach, mogą wyrastać z niżej położonych węzłów.

obraz04.jpg

Początkowo kwiatostan rośnie w górę i poziomo, następnie przybiera formę zwisającego grona o długości od kilkunastu do 20cm, liczącego od 5 do 15 szybko powiększających się pąków.

obraz05.jpg
obraz06.jpg
obraz07.jpg

Pomimo informacji, że kwiatostany mogą się pojawiać na ulistnionych przyrostach, w moich warunkach uprawy pojawiają się one głównie na bezlistnych pędach. Dopiero w 2015 roku miałam okazję zobaczyć kwiatostan wyrastający na pseudobulwie, która zachowała liście, choć już zasychały im końcówki.

obraz13.jpg
obraz13a.jpg

Ten gatunek cechuje się dużą zmiennością w zakresie kolorystyki i wielkości kwiatów. Mogą mieć kolor od białego poprzez żółty, morelowy, pomarańczowy aż do prawie czerwonego i wielkość od 8-13cm.
Moje Dendrobium pulchellum ma śliczne, kremowo-żółte kwiaty o woskowych płatkach, z delikatnymi różowymi smugami na obrzeżach. Osiągają 11cm średnicy i bardzo przyjemnie pachną; intensywność zapachu wzrasta w słoneczne dni.

obraz08.jpg
obraz09.jpg

Duża warżka ma kształt łyżeczki z jaśniejszym, pokrytym meszkiem zakończeniem oraz dwiema charakterystycznymi, czerwono-bordowymi plamami. Mają one aksamitną fakturę i są rozmieszczone po bokach warżki, blisko jej podstawy. Pośrodku natomiast zaznaczają się delikatne, czerwone żyłki.

obraz10.jpg
obraz11.jpg
'
Kwiatostany mogą się pojawiać od późnej zimy aż do końca wiosny, z maksimum kwitnienia przypadającym na marzec i kwiecień. Jak u większości dendrobiów kwiaty utrzymują się do dwóch tygodni. Ponieważ pędy kwiatostanowe mają tendencję do nierównoczesnego wyrastania (gdy jedne już kończą kwitnienie, mogą pojawić się następne), okres kwitnienia może się znacznie wydłużyć.

Widok ogólny.

obraz12.jpg

 Kwitnienie w 2015 roku:

obraz14.jpg

K'
Warunki uprawy


To dendrobium o zwisających lub wyprostowanych pędach najlepiej rośnie w wiszącym pojemniku lub przymocowane do korkowej podkładki. W okresie intensywnego wzrostu uprawa na podkładce wymaga jednak bardzo częstego nawadniania. Aby w czasie upałów uniknąć codziennego podlewania, zdecydowałam się umieścić Dendrobium pulchellum w metalowym koszyku wyłożonym włóknistym kokosem i wypełnionym dobrze przepuszczalnym podłożem, złożonym głównie ze średniej wielkości kawałków kory oraz drobnych chipsów kokosowych. Storczyk został włożony do koszyczka razem z korkową podkładką, do której był mocno przyrośnięty.
Jak w przypadku większości gatunków Dendrobium niezbędne jest jasne, dobrze oświetlone stanowisko, wiosną i latem nie może to być jednak bezpośrednie słońce.
Według mnie Dendrobium pulchellum to storczyk stosunkowo łatwy w uprawie. Kwitnie dość chętnie – okres spoczynku nie musi być ani bardzo suchy ani zbyt zimny. W okresie zimy wystarczy zmniejszona ilość wody (podłoże nie może wysychać „na wiór”!) i temperatury chłodniejsze niż w czasie ciepłej wiosny. Lato powinno być upalne, w tym czasie roślina często podlewana oraz nawożona, ponieważ jest to okres wyrastania nowych przyrostów.
Dendrobium pulchellum uprawiam w warunkach szklarni umiarkowanej do ciepłej, przy wysokiej wilgotności powietrza wahającej się od 65-90%. Latem temperatura jest wysoka, powyżej 26°C w dzień i około 15-20°C w nocy. Zimą natomiast temperatury są niższe i mieszczą się w zakresie 21/14°C (dzień/noc). Taka różnica temperatury między latem a zimą jest wystarczająca do uzyskania kwitnienia.
Od listopada stopniowo ograniczam podlewanie i zaprzestaję nawożenia, natomiast w styczniu oraz lutym nawadniam raz na 2 do 3 tygodni. W tym okresie stanowisko powinno być możliwie najbardziej słoneczne. Od momentu ukazania się zawiązków kwiatów daję więcej wody, podlewając raz w tygodniu. Zaczynam również nawozić, stosując przy każdym podlewaniu połowę dawki nawozu do storczyków, rozpuszczoną w deszczówce z niewielkim dodatkiem odstanej wody kranowej. Raz w miesiącu przepłukuję podłoże czystą deszczówką, aby pozbyć się nagromadzonych soli.


'