'Dendrobium pulchellum jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym, występującym na obszarze południowo-wschodniej Azji: w indyjskich stanach Asam i Sikkim, w Nepalu, Bangladeszu, Birmie (Myanmar), w prowincji Junnan (Yunnan) w Chinach oraz w Laosie, Wietnamie, Tajlandii i Malezji. Jest epifitem o sympodialnym wzroście. Porasta drzewa w rzadkich lasach liściastych, które w okresie zimy tracą ulistnienie, co sprawia, że do niżej rosnących roślin, w tym do
Dendrobium pulchellum, dociera wtedy więcej światła. Storczyk ten można spotkać na wysokości od 70 do 2200m n.p.m..
Osiąga duże rozmiary – zwisające lub wyprostowane łodygi mogą mieć od 60cm do nawet ponad dwóch metrów długości! Nie jest to zatem storczyk do uprawy w małej szklarni, orchidarium czy na parapecie.
Moje dendrobium uprawiam od trzech lat i co roku wydaje coraz bardziej okazałe pseudobulwy. Obecnie najdłuższe z nich mierzą prawie 70cm i są niestety bardzo sztywne, skutkiem czego storczyk zajmuje dużą przestrzeń. Staram się, by rozwijające się i podążające za światłem przyrosty były skierowane tylko w jedną stronę; w ten sposób choć trochę ograniczam rozpiętość rośliny.
Twarde, mocno zbudowane, okrągłe w przekroju pędy są ciasno otoczone pochwami liściowymi, które na młodych przyrostach poznaczone są bordowymi paskami. Ten gatunek dendrobium ma bardzo ładne ulistnienie - liście są podłużne, intensywnie zielone, z błyszczącą górną powierzchnią blaszki liściowej. Osiągają 10-20cm długości.
W miarę starzenia się pseudobulw, po 2-3 latach, liście opadają, zaś pochwy liściowe zasychają przybierając srebrzysto-szarą barwę. W formie papierowatych osłonek utrzymują się dość długo na starych pseudobulwach, po czym kruszą się i zanikają. Lekko pomarszczone łodygi przybierają wtedy zielono-brązowy kolor.
Dendrobium pulchellum popularnie zwane jest również „uroczym dendrobium” i trudno się z tym nie zgodzić, gdy ujrzymy je w okresie kwitnienia. Zwisające grona dużych kwiatów mogą z pewnością zachwycić. Jednak, by storczyk zakwitł, trzeba mu zapewnić określone warunki: bardzo ciepły i wilgotny okres intensywnego wzrostu (wiosna i lato) oraz chłodną i umiarkowanie suchą zimę. Wiosną i latem stanowisko powinno być półcieniste, a w okresie spoczynku jasne, z dużą ilością światła słonecznego. Trzeba ponadto dochować się starszych, bezlistnych już pseudobulw mających co najmniej 35-40cm długości.
Kwiatostan lub kwiatostany najpierw pojawiają się w szczytowej partii pseudobulwy. Potem, w kolejnych latach, mogą wyrastać z niżej położonych węzłów.
Początkowo kwiatostan rośnie w górę i poziomo, następnie przybiera formę zwisającego grona o długości od kilkunastu do 20cm, liczącego od 5 do 15 szybko powiększających się pąków.
Pomimo informacji, że kwiatostany mogą się pojawiać na ulistnionych przyrostach, w moich warunkach uprawy pojawiają się one głównie na bezlistnych pędach. Dopiero w 2015 roku miałam okazję zobaczyć kwiatostan wyrastający na pseudobulwie, która zachowała liście, choć już zasychały im końcówki.
Ten gatunek cechuje się dużą zmiennością w zakresie kolorystyki i wielkości kwiatów. Mogą mieć kolor od białego poprzez żółty, morelowy, pomarańczowy aż do prawie czerwonego i wielkość od 8-13cm.
Moje Dendrobium pulchellum ma śliczne, kremowo-żółte kwiaty o woskowych płatkach, z delikatnymi różowymi smugami na obrzeżach. Osiągają 11cm średnicy i bardzo przyjemnie pachną; intensywność zapachu wzrasta w słoneczne dni.
Duża warżka ma kształt łyżeczki z jaśniejszym, pokrytym meszkiem zakończeniem oraz dwiema charakterystycznymi, czerwono-bordowymi plamami. Mają one aksamitną fakturę i są rozmieszczone po bokach warżki, blisko jej podstawy. Pośrodku natomiast zaznaczają się delikatne, czerwone żyłki.
Kwiatostany mogą się pojawiać od późnej zimy aż do końca wiosny, z maksimum kwitnienia przypadającym na marzec i kwiecień. Jak u większości dendrobiów kwiaty utrzymują się do dwóch tygodni. Ponieważ pędy kwiatostanowe mają tendencję do nierównoczesnego wyrastania (gdy jedne już kończą kwitnienie, mogą pojawić się następne), okres kwitnienia może się znacznie wydłużyć.