/ STORCZYKI / Prezentacje /
Bifrenaria tyrianthina (Loudon) Rchb. f. 1858
|
|
'
To średniej wielkości litofit lub epifit rosnący na wysokości od 1000-2000m n.p.m. na terenie południowo-wschodniej Brazylii. W chłodnych, górzystych rejonach stanów Bahia i Minas Gerais storczyk spotykany jest głównie na zboczach skał, natomiast bardziej na południe, w okolicach Rio de Janeiro, Espírito Santo i São Paulo, w podobnych, chłodnych, górskich warunkach rośnie wysoko na drzewach jako epifit. Obszar występowania charakteryzuje się ciepłym i wilgotnym klimatem w okresie od wiosny do lata i chłodnym do umiarkowanego zimą, z wyraźnie zaznaczoną porą suchą. Stanowi ona okres spoczynku dla tego gatunku.
Rośliny przyczepione do skał lub drzew rosną w niewielkiej ilości materiału organicznego i korzystają z pełnego słońca, ruchu powietrza, a także obfitych opadów w okresie intensywnego wzrostu. Oliwkowego koloru pseudobulwy mają jajowaty kształt, mocno zwężający się ku szczytowi, z zaznaczonymi czterema kantami. Ich powierzchnia jest skórzasta; są twarde i sztywne. Na każdej z pseudobulw osadzony jest pojedynczy, mocno zbudowany, ostro zakończony liść z widoczną równoległą nerwacją; gdy rozwijają się młode przyrosty, liście wyglądają jak plisowane. Pod wpływem dużej ilości słońca ich powierzchnia staje się zielono-żółta. Pseudobulwy osiągają wysokość około 10cm, a liście dorastają do ponad 30cm. Ciasno rosnące pseudobulwy opatrzone dużymi liśćmi tworzą większe skupiska, zatem rozrośnięte egzemplarze są okazałe. Trzeba przewidzieć, że w uprawie storczyk zajmie sporą przestrzeń.
Liście utrzymują się około 3 lat, po czym opadają. Pseudobulwy są wytrzymałe i długowieczne, stanowiąc magazyn wody oraz substancji odżywczych.
Bifrenaria tyrianthina zakwita wczesnym latem. U podstawy dojrzałej, starszej pseudobulwy wyrasta pojedynczy, dość wysoki kwiatostan z kilkoma pąkami (1-3); okazjonalnie mogą pojawić się dwa kwiatostany.
 |
 |
 |
|
Z mojego doświadczenia wynika, że ten gatunek jest dość trudno doprowadzić do kwitnienia. Trzeba najpierw, pilnując cały czas właściwych warunków uprawy (możliwie najbardziej zbliżonych do naturalnych), dochować się pseudobulw starszych niż dwu- i trzyletnie, a dopiero potem, po zapewnieniu odpowiednio wysokiego poziomu światła (tylko lekkie cieniowanie latem) oraz suchego, chłodnego okresu zimowego spoczynku (przy jak największej ilości słońca), można oczekiwać, że w końcu wyrosną kwiatostany.
W przypadku mojego storczyka, zakupionego jako roślina dorosła i zdolna do kwitnienia, na pojawienie się kwiatów czekałam ponad cztery lata!
 |
Jednak było warto, bo kwiaty są śliczne - pachnące i duże - mają ponad 8cm średnicy. Posiadam typową formę kolorystyczną, czyli kwiaty mają różowe listki okwiatu.
 |
 |
Wzdłuż dwóch płatków okółka wewnętrznego przebiegają ciemniejsze, fioletowo-różowe pasy, zaś warżka ma purpurowe zakończenie, pokryte białymi, „zmierzwionymi” włoskami.
 |
Kwiatostany wyrastają mniej więcej w tym samym czasie, a kwiaty są trwałe. Kwitnienie trwa ponad miesiąc.
 |
Ponieważ Bifrenaria tyrianthina i Bifrenaria harrisoniae są do siebie bardzo podobne, a oba gatunki występują także w różnych formach kolorystycznych, są często mylone. Niejednokrotnie zdarza się, że w kolekcjach można spotkać różowo kwitnącą bifrenarię, przez właściciela określaną jako B. tyrianthina, a w rzeczywistości będącą dużo popularniejszą B. harrisoniae. W takich przypadkach kolor kwiatów nie może być jedynym kryterium rozróżniającym oba gatunki, gdyż różnią się one przede wszystkim budową kwiatu – długością charakterystycznej ostrogi i wielkością prętosłupa. U Bifrenaria tyrianthina ostroga jest dwukrotnie dłuższa niż drobny, delikatniej zbudowany prętosłup. Poprzednie nazwy: Bifrenaria tyriantha var. magnicalcarata oraz Bifrenaria magnicalcarata odnoszą się właśnie do długości ostrogi.
 |
 |
| Poniżej dla porównania kwiaty Bifrenaria harrisoniae |
 |
Pewną różnicę można też dostrzec w długości łodyg kwiatostanów, które u Bifrenaria harrisoniae często nie przekraczają wysokości pseudobulw. Natomiast u Bifrenaria tyrianthina są one czasem tak smukłe, że kwiaty niemal wystają powyżej liści i świetnie się prezentują. Mój egzemplarz nie tworzy aż tak wysokich kwiatostanów, ale układają się one ładnie i kwiaty są dobrze wyeksponowane.
Widok ogólny.
.
'
Warunki uprawy
Bifrenaria tyrianthina to storczyk wytrzymały i łatwy w uprawie – wiele wybaczy i będzie zdrowo rósł nawet w warunkach dalekich od naturalnych, ale wtedy nie zakwitnie! Niestety trudno go doprowadzić do kwitnienia, jeśli warunki uprawy nie będą możliwie wiernie naśladować naturalnych – okres intensywnego wzrostu powinien być wilgotny (częste opady, wilgotność powietrza 60-80%), z temperaturą umiarkowaną do ciepłej, natomiast czas zimowego spoczynku chłodny i suchy. Storczyk przez cały rok potrzebuje dużo słonecznego światła, więcej niż światłolubne katleje.
Ten gatunek, by spełnić jego wymagania, przysparza mi nieco kłopotów, gdyż uprawiam go w trzech miejscach. Od czerwca do końca września storczyk przebywa na świeżym powietrzu, w możliwie jasnym świetle, choć w godzinach południowych nie powinno to być pełne słońce.
Potem, przed jesiennymi przymrozkami, przenoszę go do oranżerii. Przebywa tam w warunkach umiarkowanych do ciepłych - temperatura w ciągu dnia przekracza 22°C, a w nocy waha się od 15-20°C. W tym czasie zmniejszam nawożenie i ograniczam podlewanie do jednego razu na dwa/trzy tygodnie.
Po czym w grudniu/styczniu ustawiam w chłodnym pokoju, gdzie przez 8 tygodni pozostaje w stanie suszy. W lutym lub marcu znów przenoszę do oranżerii oraz wznawiam delikatnie nawadnianie i oczekuję na pojawienie się kwiatostanów. Wybieram miejsce lekko ocienione, ponieważ w takich warunkach ponoć łatwiej o ich wyrastanie. Gdy wyłaniają się łodygi z pąkami, a także nowe przyrosty, storczyk stawiam w jasnym świetle i podlewam częściej oraz zaczynam nawozić. Po kwitnieniu wynoszę na zewnątrz i cykl uprawy się zamyka.
